خودکشی یکی از علل اصلی مرگ و میر در میان کودکان و نوجوانان است. در سال 2017، بیش از 6200 خودکشی در نوجوانان و جوانان بین 15 تا 24 سال رخ داده است که آن را دومین عامل مرگ و میر افراد در این گروه سنی – درست پس از تصادفات غیرعمدی وسایل نقلیه موتوری – می سازد. در حالی که خطر خودکشی قبل از نوجوانی کمتر است، داده های CDC نشان می دهد که 183 کودک بین 9 تا 12 سال در سال 2018 بر اثر خودکشی جان خود را از دست داده اند.

آمار میزان خودکشی در نوجوانان

متاسفانه آمارها نشان می دهد که میزان خودکشی در نوجوانان رو به افزایش است. پس از روند کاهشی نرخ خودکشی از سال 1996 تا 2007، نرخ خودکشی نوجوانان دوباره کاهش یافته است. مطالعه‌ای که در مجله انجمن پزشکی آمریکا (JAMA) منتشر شد، افزایش 47 درصدی خودکشی را بین سال‌های 2000 تا 2017 در میان افراد 15 تا 24 ساله نشان داد.

کارشناسان هنوز مطمئن نیستند، اما تئوری ها عبارتند از:

• افزایش دسترسی به اسلحه
• افزایش مصرف الکل
• نفوذ شبکه های اجتماعی اینترنتی مانند فیس بوک

نظریه اصلی دیگر این است که افزایش خودکشی نوجوانان ممکن است به این دلیل باشد که نوجوانان کمتری در هنگام ابتلا به افسردگی با داروهای ضد افسردگی درمان می شوند. این به دنبال هشدار FDA در سال 2003 در مورد داروهای ضد افسردگی و خودکشی است. با این حال، از آنجایی که افسردگی درمان نشده خود یک عامل خطر برای خودکشی است، نوجوانان کمتری که این داروها را مصرف می‌کنند، می‌توانند تأثیر ناخواسته‌ای داشته باشند که منجر به خودکشی بیشتر شود. در سراسر جهان، سالانه حدود 90000 نوجوان دست به خودکشی می زنند که حدود چهار میلیون اقدام به خودکشی دارند. یعنی هر پنج دقیقه یک نوجوان بر اثر خودکشی جان خود را از دست می دهد. در سطح جهانی، خودکشی دومین عامل مرگ و میر در بین افراد 15 تا 29 ساله است.

عوامل خطر خودکشی نوجوانان

علاوه بر افسردگی درمان نشده، سایر عوامل خطر خودکشی عبارتند از:

• اقدام به خودکشی قبلی
• دسترسی به وسایل مرگبار خودکشی
• سابقه خودآزاری
• نقشه و برنامه برای خودکشی
• اختلالات خلقی و روحی
• اضطراب مزمن
• اقدام به خودکشی قبلی
• ژنتیک – سابقه خانوادگی خودکشی یا شرایط روانپزشکی
• اختلال رفتاری
• کودک آزاری
• تجاوز جنسی
• رویدادهای استرس زا، از جمله جداشدن از روابط عاطفی، مشکلات خانوادگی و غیره.
• سوء مصرف مواد مخدر و الکل
• اختلالات تغذیه
• مورد آزار و اذیت قرار گرفتن
• ترک تحصیل

جوانان LGBTQ (و به ویژه جوانان تراجنسیتی) در معرض خطر بالایی هستند. پروژه Trevor گزارش می دهد که احتمال خودکشی جوانان LGB پنج برابر بیشتر از جوانان دگرجنس گرا است. تحقیقات همچنین نشان می دهد که 44 درصد از جوانان تراجنسیتی در سال گذشته به خودکشی فکر کرده اند و 35 درصد اقدام به خودکشی کرده اند.

علائم هشدار دهنده خودکشی نوجوانان

به گفته انجمن خودکشی آمریکا، علائم هشدار دهنده خودکشی می تواند شامل موارد زیر باشد:

• داشتن افکار خودکشی، تهدید به صدمه زدن به خود، جستجوی راهی برای صدمه زدن به خود، نوشتن در مورد مرگ و انواع دیگر افکار خودکشی
• افزایش مصرف مواد، از جمله سوء مصرف الکل و مواد مخدر
• احساس بی هدفی یا اینکه دلیلی برای زندگی ندارند
• علائم اضطراب
• احساس گرفتار شدن در شرایط فعلی یا مشکلات
• احساس ناامیدی
• کناره گیری از دوستان و خانواده و فعالیت های معمول (تمایل به انزوا و گوشه گیری)
• احساس خشم و عصبانیت کنترل نشده یا تمایل به انتقام از کسی
• رفتار بی پروا
• داشتن تغییرات خلقی چشمگیر

اگر فکر می کنید که نوجوان شما یکی از علائم هشدار دهنده خودکشی را دارد، آنها را نادیده نگیرید. حتما به بهترین روانپزشک برای حل این مشکل مراجعه نمایید.

پیشگیری از خودکشی در نوجوانان

علاوه بر همه نوجوانانی که با موفقیت دست به خودکشی می زنند، تعداد بیشتری نیز وجود دارند که اقدام به خودکشی می کنند. کارشناسان تخمین می زنند که 20 تا 25 درصد از نوجوانان اعتراف می کنند که در مقطعی از زندگی خود به خودکشی فکر می کنند و به ازای هر خودکشی، بین 5 تا 45 اقدام به خودکشی وجود دارد. این موضوع برای والدین، پزشکان و اشخاص دیگری که به طور منظم در اطراف نوجوانان هستند، اهمیت بیشتری دارند، تا بفهمند چگونه می توان از خودکشی جلوگیری کرد.

شناخت عوامل خطر و علائم هشدار دهنده خودکشی

اگر برای صحبت با نوجوان خود که فکر می کنید ممکن است علائم هشدار دهنده خودکشی داشته باشد، به مشاوره نیاز دارید با یک مشاور، روانشناس یا روانپزشک تماس بگیرید. اگر فکر می‌کنید فرزندتان به خودش صدمه می‌زند، حتما به دنبال کمک های حرفه‌ای از روانپزشک کودک، بیمارستان روانپزشکی یا اورژانس باشید. اطمینان حاصل کنید که اگر نوجوان شما ممکن است اقدام به خودکشی کند، اسلحه و داروها به راحتی و در خانه، در دسترس او نباشد. کمک و راهنمایی به نوجوانان در صورت داشتن افسردگی و یا اضطراب، که اغلب تصور می شود بزرگترین عوامل خطر برای خودکشی هستند می تواند برای جلوگیری از این رخداد تلخ سودمند باشد.​

هر روز در ایالات متحده، اخباری درباره خشونت جوانان پیدا خواهید کرد. چه خشونت خیابانی باشد، یا قلدری یا تیراندازی در مدرسه، جوانان کشورمان گرفتار رفتارهای خشونت آمیز هستند.
انجمن روانشناسی آمریكا (APA) خشونت جوانان را به عنوان یك نوع شدید پرخاشگری با هدف صدمه جسمی، آسیب زدن یا کشتن تعریف می كند. نمونه هایی از خشونت جوانان نیز شامل تجاوز در قرارها ، قتل ها و خشونت های گروهی است.
برای والدین و مربیان نوجوانان، دانستن انکه این نوع رفتارهای خشن شایع است، مهم می باشد. در واقع، طبق آمار مراکز کنترل بیماری (CDC) ، قتل سومین علت اصلی مرگ و میر در میان جوانان 15 تا 19 ساله در ایالات متحده است.
از این رو، والدین و مربیان باید در جلوگیری از خشونت در زندگی نوجوانان نقش فعالی داشته باشند. برای انجام این کار، مهم است که درک کنید چه چیزی باعث خشونت در بین نوجوانان می شود.

درهنگام مواجهه با این مشکلات می توانید با بهترین روانپزشک مشورت نمایید و راهکارهای مناسب را برای مقابله با آن ها فراگیرید.

تأثیر رسانه

تحقیقات نشان می دهد که خشونت در رسانه ها بر نوجوانان تأثیر می گذارد و می تواند باعث شود آنها پرخاشگرانه رفتار کنند. اگرچه تعیین اینکه آیا خشونت در رسانه ها مستقیماً به خشونت جوانان منجر می شود یا خیر دشوار است، اما مطالعات نشان داده است که انجام بازی های ویدیویی خشن افکار و رفتارهای پرخاشگرانه را افزایش می دهد.
در حقیقت، یک مطالعه نشان داد که بازی های ویدیویی خشن نه تنها باعث افزایش رفتارهای پرخاشگرانه می شوند، بلکه همچنین افکار پرخاشگرانه را افزایش می دهند و همچنین ضربان قلب و فشار خون شرکت کنندگان را افزایش می دهند.
علاوه بر آن، این بازی های ویدیویی ” رفتار امدادی ” و احساس همدلی را کاهش می دهند. همچنین، کاربران بازی های ویدیویی خشن تمایل به تعامل با دیگر نوجوانان پرخاشگر دارند که این باعث می شود احساس کنند عقیده و احساساتشان مورد پذیرش و تأیید قرار گرفته است.
در حالی که بازی های ویدیویی اغلب بیشترین توجه را به خود جلب می کنند، خشونت در رسانه ها محدود به بازی های ویدیویی نیست. رسانه های خشونت آمیز همچنین می توانند شامل اینترنت، تلویزیون، مجلات، فیلم، موسیقی، تبلیغات، شبکه های اجتماعی و غیره باشند. اصولاً رسانه از هر چیزی که نوجوان شما می بیند، می شنود یا با ان تعامل دارد تشکیل شده است.

جوامع و محل زندگی

جایی که نوجوانان زندگی می کنند نیز می تواند بر آنها تأثیر بگذارد و آنها را به سمت رفتارهای پرخاشگرانه سوق دهد. CDC به چندین عامل خطر برای خشونت جوانان در جامعه اشاره می کند از جمله کاهش فرصت های اقتصادی، سطح بالای جرم و محله های اشفته از نظر اجتماعی.
علاوه بر این، تحقیقات نشان می دهد که خشونت جوانان می تواند به نوعی “عدالت خیابانی” در پاسخ به عدم حفاظت پلیس در برخی از محله ها تبدیل شود. وقتی این اتفاق می افتد، نوجوانان می توانند با استفاده از خشونت به عنوان راهی برای برقراری نظم در منطقه، امنیت محله را تأمین کنند. در نتیجه، خشونت جوانان اغلب به صورت خشونت گروهی، دعوا بر سر محل، جنگ با اسلحه و انواع دیگر خشونت بروز می کند.
هنگامی که نوجوانان در محله هایی با مشکل اقتصادی و اجتماعی زندگی می کنند ، ممکن است احساس کنند تنها گزینه آنها برای بقا عضویت در یک باند یا خشونت است. وقتی این طرز تفکر عادی باشد ، نوجوانان احتمالاً پرخاشگرانه عمل می کنند و در رفتارهای خشونت آمیز شرکت می کنند.

خشونت خانگی و کودک آزاری

کودکانی که در خانه با خشونت زندگی می کنند، از ان یاد می گیرند و ممکن است در بزرگسالی افرادی خشن شوند. همچنین به احتمال زیاد در نوجوانانی خشونت در قرارها را تجربه می کنند، چه به عنوان یک قربانی چه متجاوز.
از دیگر عوامل موثر در این زمینه می توان به سبکهای سخت گیرانه تربیتی، همراه با هرج و مرج در خانه، بی توجهی و طرد شدن اشاره کرد. هر یک از این شرایط به علت عدم ثبات و ساختار در خانه می تواند منجر به خشونت در جوانان شود. خشونت آمیز بودن به نوجوانان احساس قدرت و کنترل می دهد – چیزی که در خانه از آن بی بهره اند.
برای مقابله با این خطر، مهم است که والدین سبک فرزند پروری خود را در نظر بگیرند و تدبیراتی را در نظر بگیرند تا بعداً احتمال بروز خشونت در زندگی نوجوانان خود را کاهش دهند. مربیان می توانند با ارائه کارگاه های آموزشی والدین از انها پشتیبانی کنند.

فشار دوستان

فشار همسالان نقشی اساسی در خشونت جوانان دارد، به خصوص به این دلیل که بچه ها بیشتر در یک گروه رفتارهای خطرناک یا خشونت آمیز انجام می دهند. نوجوانانی که به طور معمول پرخاشگر یا خشن نیستند، وقتی در گروهی از هم سن و سالان قرار بگیرند، از خود خشونت نشان می دهند.
علاوه بر این، نوجوانان وقتی احساس فشار می کنند بیشتر عصبانی شده و پرخاشگری می کنند. آنها همچنین ممکن است برای حفظ جایگاه خود در گروهشان خشونت بار شوند. فشار همسالان می تواند نوجوانان را به سمت رفتارهای مخاطره آمیز سوق دهد.

مصرف مواد مخدر و الکل

مدت هاست که مصرف الکل و مواد مخدر با خطر خشونت در جوانان همراه است. هم الکل و هم مصرف مواد مخدر می توانند پرخاشگری را افزایش و ترس را کاهش دهند، که این امر احتمال خشونت جوانان را افزایش می دهد.
در حالی که نوجوانان معمولاً برای احساس خوب بودن به مصرف مواد مخدر و الکل می پردازند، مصرف طولانی مدت مواد غیرقانونی اغلب احساس افسردگی، عصبانیت و سرخوردگی را به همراه دارد. این احساسات می تواند نوجوانان را به سمت بروز رفتارهای پرخاشگرانه و عصبانیت سوق دهد.

رویدادهای آسیب زا

برخورد با حوادث آسیب زا نیز می تواند باعث رفتار خشونت آمیز در نوجوانان شود. به عنوان مثال، نوجوانانی که دوست خود را در یک تصادف رانندگی که خود نیز در ان حضور داشته اند از دست می دهند، اغلب از این واقعیت که آنها زنده مانده اند؛ عصبانی می شوند.
از آنجا که عصبانیت یک مرحله عادی از غم و اندوه است، ممکن است یک فوران شدید ان در نوجوانان توجیه پذیز به نظر برسد. گرچه عصبانیت در این موقعیت یک احساس عادی است، اما بروز این خشونت نسبت به شخص دیگری طبیعی نیست. وقتی خشونت رخ می دهد، باید همیشه به آن رسیدگی شود.

بیماری های روانی

بیماری روانی، یکی دیگر از دلایل خشونت در بین نوجوانان است. مواردی مانند اختلال کمبود توجه، بیش فعالی (ADHD)، دو قطبی، اختلال نافرمانی مقابله‌جویانه (ODD) و اختلال سلوک همگی همراه با رفتارهای پرخاشگرانه یا احساس عصبانیت علائمی رایج هستند.
بیماری روانی نوجوانان گاهی اوقات پشت سایرعوامل خشونت جوانان پنهان می شود. به عنوان مثال، یک نوجوان مبتلا به اختلال دو قطبی ممکن است از مواد مخدر استفاده کند. اگر این نوجوان خشن شود، استفاده از مواد مخدر می تواند این واقعیت را پنهان کند که بیماری دو قطبی بخشی از علت خشونت او است.
به همین دلیل، مهم است که نوجوانانی که رفتارهای خشن دارند، از نظر داشتن بیماری روانی ارزیابی شوند. با معالجه کلی فرد و نه فقط علائم دیده شده، به احتمال زیاد خطر وقوع خشونت های اضافی را کاهش می دهید.
نوجوانانی که علائم اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را از خود نشان می دهند، ممکن است مستعد خشونت باشند. طغیان های خشونت آمیز به طور معمول یک علامت PTSD است و در صورت عدم درمان، می تواند در موقعیت های خشونت بار آشکار شود. به همین دلیل، برای نوجوانان مبتلا به PTSD دریافت مشاوره و مداخله مورد نیاز بیمار بسیار مهم است.

منبع : https://www.verywellfamily.com/

سندرم پای بیقرار، اختلال سیستم عصبی است که با حرکات ناگهانی پاها همراه است. پزشکان این سندرم را به عنوان یک اختلال خواب در نظر می گیرند، چرا که معمولا هنگام استراحت رخ می دهد یا شدت می گیرد. ممکن است بیمار مشکلاتی را در خوابیدن و یا نشستن های طولانی مدت داشته باشد.

در صورتی که نسبت به درمان اقدامی صورت نگیرد، شاهد تشدید شرایط خواهیم بود. به مرور زمان، کمبود خواب می تواند منجر به بروز مشکلاتی در منزل و یا محیط کار شود.

هر فردی می تواند به سندرم پای بیقرار مبتلا شود، اما در خانم ها بیشتر شایع است و احتمال بروز علائم شدیدتر، در افراد مسن بیشتر می باشد.

در برخی موارد، به خصوص اگر علائم خفیف باشد، این سندرم تشخیص داده نخواهد شد. اما به محض تشخیص، درمان آغاز می شود.

علائم و نشانه های سندرم پای بیقرار

افراد مبتلا به سندرم پای بیقرار، احساسات غیر عادی مانند خارش، سوزن سوزن شدن، ناتوانی در حرکت دادن پا و یا تیر کشیدن پا دارند و هم چنین نیروی شدیدی را در حرکت کردن پای خود احساس می کنند. این شرایط هم چنین می تواند در دیگر نواحی بدن از جمله بازوها، قفسه سینه و یا سر نیز اتفاق بیفتد.

احساسی که اغلب در هر دو سمت بدن اتفاق می افتد، اما گاهی می تواند تنها یک سمت را درگیر کند و یا از سمتی آغاز و به سمت دیگر حرکت کند.

سندرم پای بیقرار می تواند خفیف تا شدید باشد. می تواند بیاید و برود و شدت آن در هر بار حمله متفاوت باشد. اما این سندرم عمدتا عصرها و شب ها، شدت بیشتری خواهد داشت که می تواند منجر به بروز مشکلات خواب شود و زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد.

علت بروز سندرم پای بیقرار چیست؟

علت اصلی بروز سندرم پای بیقرار به طور کامل مشخص نیست، اما ژن ها می توانند نقش مهمی را داشته باشند. تقریبا نیمی از افراد مبتلا، سابقه خانوادگی ابتلا به این سندرم را دارند.

از دیگر عوامل موثر می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• بیماری های مزمن: ابتلا به شرایط پزشکی برای مدت طولانی از جمله کمبود آهن، بیماری پارکینسون، نارسایی کلیوی، دیابت و یا نوروپاتی عصبی.
• مصرف دارو: برخی داروها می توانند باعث تشدید علائم سندرم پای بیقرار شوند. از جمله داروهای ضد تشنج، برخی داروهای ضد افسردگی، داروهای سرماخوردگی و حساسیت ها که حاوی آنتی هیستامین هستند.
• بارداری. برخی خانم ها در دوران بارداری به خصوص در سه ماهه آخر، می توانند دچار سندرم پای بیقرار شوند که البته یک ماه بعد از زایمان، برطرف خواهد شد.
• سبک زندگی. کمبود خواب و یا دیگر اختلالات خواب، هم چنین مصرف الکل و کافئین می توانند منجر به تحریک و یا تشدید علائم شوند.

سندرم پای بیقرار چگونه تشخیص داده می شود؟

تست پزشکی برای تشخیص سندرم پای بیقرار وجود ندارد. پزشک با فردی که همراه با بیمار می خوابد، سوالاتی را در خصوص علائمی که متوجه می شود، مطرح می کند. شاخصه های اصلی برای تشخیص سندرم پای بیقرار عبارتند از:

• حرکت ناگهای پا به همراه ناراحتی و احساس غیر عادی
• شروع و یا تشدید علائم هنگام استراحت
• شروع و یا تشدید علائم عصرها
• دیگر شرایط مانند گرفتگی پا، آرتریت و یا دردهای عضلانی

از تست های آزمایشگاهی به منظور بررسی و تشخیص دیگر شرایط نیز کمک گرفته خواهد شد. معاینه نورولوژیک، هر گونه آسیب عصبی و یا مشکلات رگ های خونی را به خوبی نشان می دهند. تست خواب یا پلی سومنوگرافی نیز تعیین می کند که آیا مشکلات خواب در بروز این سندرم دخیل هستند یا خیر.

چه درمانی برای سندرم پای بیقرار وجود دارد؟

درمان قطعی برای سندرم پای بیقرار وجود ندارد، اما اقدامات درمانی به کنترل علائم و این که بیمار شب ها خواب راحتی داشته باشد، کمک می کنند.

اگر دیگر شرایط، علت بروز سندرم پای بیقرار باشند، نسبت به درمان آن شرایط باید اقدام صورت گیرد.

درمان سندرم پای بیقرار به تنهایی علائم را هدف قرار می دهد. اگر میزان علائم خفیف باشد، تغییرات کوچک مانند ورزش، داشتن برنامه خواب منظم، دوری از مصرف کافئین و الکل می تواند کمک کننده باشد.

برخی اقداماتی که به درمان سندرم پای بیقرار کمک می کنند، عبارتند از:

•  ماساژ پاها
• دوش آب گرم
• قرار دادن کمپرس گرم و سرد بر روی پاها

در برخی موارد، مصرف دارو برای بیمار در نظر گرفته می شود.

سندرم پای بیقرار، اختلالی است که همیشه همراه بیمار است و می تواند با بالا رفتن سن، شدت بگیرد. این افراد باید حتما تحت نظر پزشک باشند تا تغییر در سبک زندگی و یا مصرف دارو برای آن ها در نظر گرفته شود.

Source: https://www.webmd.com/brain/restless-legs-syndrome/restless-legs-syndrome-rls#1