شناخت روان پریشی پس از زایمان

سلامت روان بخشی جدایی ناپذیر از زندگی روزمره است. مواقعی در زندگی وجود دارد که به احتمال زیاد با موقعیت هایی روبرو می شوید که ممکن است برای سلامت روان شما چالش برانگیز باشد. بازه زمانی بعد از به دنیا آمدن بچه یکی از آن زمان هاست. در این مقاله قصد داریم به شناخت روان پریشی پس از زایمان، علائم روان پریشی بعد از زایمان و همینطور درمان روان پریشی بعد از زایمان بپردازیم.

خلق گرفتگی پس از زایمان (baby blues) و افسردگی پس از زایمان (PPD) دو مورد از شناخته شده‌ترین مشکلات سلامت روان هستند که ممکن است بعد از به دنیا آمدن بچه ایجاد شوند، اما شرایط دیگری نیز ممکن است ایجاد شوند. یکی از بیماری های خطرناک، روان پریشی پس از زایمان است. در ادامه هر آنچه که باید در مورد علائم، علل و درمان این اختلال خلقی نادر پس از زایمان بدانید، آورده شده است.

اختلالات خلقی پس از زایمان

تغییر در خلق و خو یا احساسات شما پس از زایمان بسیار رایج است. در واقع، تجربه فراز و نشیب و حتی چند قطره اشک طبیعی است. اما، برخی تغییرات خلقی می تواند خطرناک باشد. اختلالات خلقی پس از زایمان به سه دسته اصلی تقسیم می شوند.

بیشتر بخوانید: چند نوع افسردگی داریم؟

علائم روان پریشی بعد از زایمان

روان پریشی پس از زایمان ممکن است طی یک یا دو روز پس از زایمان یا تا هفته ها و در موارد نادر، ماه ها پس از زایمان ظاهر شود. همچنین مهم است که توجه داشته باشید که یکی از رایج ترین علائم اولیه ناتوانی در خواب است.

• توهمات
• تفکر آشفته
• توهمات

علاوه بر موارد فوق، ممکن است موارد زیر نیز در علائم روان پریشی بعد از زایمان وجود داشته باشد:

• عمل دور و گوشه گیر
• پرخاشگری
• تحریک
• اضطراب
• گیجی
• افسردگی یا غم و اندوه شدید
• ترس
• بیش فعالی

• افکار غیر منطقی
• بیخوابی
• رفتار عجیب یا غیر مشخص
• پارانویا
• قضاوت ضعیف
• بی قراری
• نوسانات خلقی شدید
• افکار خودکشی و خشونت

تشخیص علائم روان پریشی در خود دشوار است. اگر علائم آن را در خود دیدید، باید فورا از یک روانپزشک کمک بگیرید. اما، احتمال بیشتری وجود دارد که شریک زندگی، یکی از اعضای خانواده یا دوست شما متوجه شود که شما خارج از شخصیت رفتار می کنید تا خودتان. در این صورت، آنها باید فوراً برای دریافت مراقبت های لازم از شما کمک بگیرند.

علل روان پریشی پس از زایمان

کارشناسان کاملاً مطمئن نیستند که چرا برخی از زنان این وضعیت نادر را تجربه می کنند. از آنجایی که می‌تواند در زنان بدون سابقه بیماری روانی کاملاً ظاهر شود، علت دقیق آن مشخص نیست. با این حال، خطر ابتلا به روان پریشی پس از زایمان بیشتر است اگر: 

• سابقه سلامت شخصی اختلال دوقطبی یا اسکیزوفرنی
• یکی از اعضای نزدیک خانواده مانند مادر یا خواهر با سابقه روان پریشی پس از زایمان یا بیماری روانپزشکی دیگر باشد
• مصرف داروهای تثبیت کننده خلق و یا داروهای ضد روان پریشی قطع کنید
• تجربه قبلی با روان پریشی پس از زایمان داشته باشید
• سایر عوامل خطر عبارتند از:
• مادر جوان بودن
• داشتن اولین بچه
• داشتن عوارض در حین زایمان
• داشتن نوزادی با عوارض سلامتی
• استرس شدید ممکن است خطر افسردگی پس از زایمان را افزایش دهد، اما نه لزوما برای روانپریشی بعد از زایمان.

درمان روان پریشی پس از زایمان

روان پریشی پس از زایمان یک مورد اورژانس پزشکی است که باید به آن رسیدگی شود، در غیر این صورت ممکن است بدتر شود و خیلی سریع خطرناک شود. خبر خوب این است که این مورد قابل درمان است. 5 درمان روانپریشی بعد از زایمان شامل موارد زیر می‌باشد:

• بستری شدن در بیمارستان
• ارزیابی و درمان روانپزشکی
• دارو
• درمان فردی، خانوادگی و گروهی
• حمایت از شرکا و اعضای خانواده
• درمان تشنج الکتریکی (ECT)

دوران بهبودی

تشخیص زودهنگام و درمان می تواند منجر به بهبودی سریعتر شود. بدترین علائم تقریباً 2 تا 12 هفته طول می کشد، اما بهبودی می تواند شش ماه تا یک سال طول بکشد. اکثر زنان به طور کامل بهبود می یابند، اما می تواند یک فرآیند طولانی و چالش برانگیز باشد. همراه با تسکین علائم، ممکن است موارد زیر نیز وجود داشته باشد:

خشم
ترس از بچه دار شدن بیشتر
غمگینی

احساس گناه برای زمان از دست رفته و پیوند با نوزاد
ترس از قضاوت در مورد مادر بد بودن
ترس از انگ بیماری روانی

فشار بر روابط خانوادگی
شرمنده
نگران برگشتن روانپریشی 

پس از بهبودی از روان پریشی پس از زایمان، ممکن است برایتان سوال باشد که آیا دوباره برمی گردد یا خیر. احتمال بازگشت آن در قبل از بارداری بعدی وجود دارد و تقریباً 25 تا 40 درصد احتمال بازگشت آن با بارداری بعدی وجود دارد. اما این بدان معنا نیست که نمی توانید فرزندان بیشتری داشته باشید. هنگامی که آن را پشت سر گذاشتید، اگر دوباره پدیدار شود، بسیار آماده خواهید بود.

عوارض

از آن جایی که روان پریشی پس از زایمان بسیار بیماری جدی می‌باشد. اگر درمان نشود، می تواند برای مادران و نوزادان خطرناک باشد و تأثیر منفی بر کل خانواده بگذارد. این وضعیت ۴ درصد خطر نوزادکشی و ۵ درصد خطر خودکشی مادر دارد. به طور کلی، خودکشی شایع ترین علت مرگ مادر در سال اول پس از زایمان است.

مطالعات نشان می‌دهد که اعضای خانواده مادرانی که روان‌پریشی پس از زایمان را تجربه می‌کنند، احتمال بیشتری برای خودکشی وجود دارد و مادران در مراحل بعدی زندگی، نرخ بالاتری برای خودکشی دارند.

با این حال، توجه به این نکته مهم است که در حالی که خطر پرخاشگری در طول یک دوره روان پریشی پس از زایمان وجود دارد، همه هذیان ها خشونت آمیز نیستند. اکثر مادرانی که به تازگی پس از زایمان دچار روان پریشی می شوند، هیچ آسیبی به خود و دیگران نمی رسانند.

شیردهی

شیردهی برای زنان مبتلا به افسردگی یا علائم سلامت روانی تغییر یافته می تواند دشوارتر باشد. حتی ممکن است منبع ناراحتی باشد. مشکلات و نارضایتی در شیردهی می تواند منجر به از شیر گرفتن زودهنگام شود. و اگر از شیر گرفتن ناگهانی باشد، می تواند منجر به علائم شدیدتر شود.

ایمنی شیردهی در طول درمان روانپریشی پس از زایمان به موارد زیر بستگی دارد:

• داروی تجویز شده
• اگر کودک بتواند در طول بستری شدن در کنار مادر بماند
• ترجیح مادر به شیر دادن
• فواید برای نوزاد
• خطرات برای نوزاد به دلیل درمان
• خطرات برای مادر اگر داروی خود را مصرف نکند یا به اندازه کافی مصرف نکند

پیشگیری از روان پریشی پس از زایمان

چیزهایی در زندگی شما وجود دارد که نمی توانید آنها را کنترل کنید، مانند سابقه خانوادگی یا ژنتیک. اما، برخی از عوامل خطر وجود دارد که می توانید آنها را کنترل کنید، به این معنی که می توانید سعی کنید از روان پریشی پس از زایمان جلوگیری کنید یا حداقل برای آن آماده شوید.

• در مورد سابقه سلامت روان شخصی و سابقه خانوادگی خود با پزشک خود صحبت کنید.
• تمام قرارهای خود را با سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی که می بینید یا پزشک شما را به آنها معرفی می کند نگه دارید.
• خطر خود را با تیم مراقبت بهداشتی در میان بگذارید.
• با شرایط آشنا شوید.
• در مورد زایمان و مادر شدن انتظارات واقع بینانه داشته باشید.
• در مورد هر گونه احساس منفی که دارید با کسی صحبت کنید.
• سعی کنید به اندازه کافی بخوابید.
• یاد بگیرید، تمرین کنید و از مهارت های مقابله سالم استفاده کنید.
• شریک زندگی خود را در قرار ملاقات ها و مراقبت های قبل از زایمان خود بگنجانید.
• با گفتن این موضوع به خانواده و دوستان مورد اعتماد خود، قبیله خود را آماده کنید تا بتوانند کمک کننده، حمایت کننده و تشویق کننده باشند.
• علائم روان پریشی را بشناسید و مطمئن شوید که سیستم پشتیبانی شما نیز آنها را می شناسد.
• برای حمایت، مشاوره فردی و گروهی را در نظر بگیرید.
• اگر علائمی دارید فوراً به کسی بگویید.
• در روزها و هفته‌های پس از تولد نوزادتان از کمک در خانه و معاینات مکرر مراقبت‌های بهداشتی برخوردار شوید.

آوردن نوزاد از بیمارستان به خانه می تواند زمان هیجان انگیزی باشد. اما، برای برخی از مادران جدید، دوره پس از زایمان به ویژه چالش برانگیز است. تغییر هورمون ها، کمبود خواب، و استرس ناشی از سازگاری با زندگی با نوزاد تازه متولد شده می تواند از نظر جسمی و احساسی سخت باشد. ممکن است احساس نکنید که خودتان هستید، یا ممکن است بیش از حد معمول در مقابله با آن مشکل داشته باشید.

مقابله با هر بیماری بلافاصله پس از زایمان دشوار است. گذراندن چیزی به اندازه روان پریشی پس از زایمان می تواند بسیار ویرانگر باشد. نه تنها احساس پارانوئید یا تجربه توهم و هذیان می تواند ترسناک و آسیب زا باشد، بلکه بدون درمان، می تواند خطرناک باشد و کل خانواده را تحت تاثیر قرار دهد.

بنابراین، اگرچه نادر است، اما هنوز مهم است که این وضعیت سلامت روانی جدی را درک کنید. یادگیری عوامل خطر و علائم می تواند به شما و خانواده تان کمک کند تا علائم را بشناسید و در اسرع وقت به دنبال کمک باشید. به یاد داشته باشید، این یک بیماری قابل درمان است و همچنین موقتی است. با گذشت زمان و مراقبت مناسب، اکثر مادران بهبودی کامل پیدا می کنند.

آیا والدین باید در مورد ویپ کشیدن نوجوانان خود نگران باشند؟

در حالی که اکنون بسیاری از کودکان از سیگارهای سنتی اجتناب می کنند، برخی از آن‌ها به ویپ (یا سیگارهای الکترونیکی) روی می آورند، به ویژه به این دلیل که بسیاری از کودکان دیگر از سیگار سنتی استفاده نمی کنند. ویپینگ در بین نوجوانان بسیار محبوب شده است، حتی اگر برای افراد زیر 21 سال غیرقانونی باشد. نظرسنجی ملی تنباکوی جوانان در سال 2018 نشان داد که بیش از 3.6 میلیون جوان از سیگارهای الکترونیکی استفاده کرده اند – این آمار بیشتر از سیگار است. در این مقاله قصد داریم به رفتار مناسب والدین در مقابل ویپ کشیدن نوجوانان عزیزشان بپردازیم.

با این حال، در حالی که ویپ به عنوان ایمن‌تر از سیگارهای قابل احتراق به بازار عرضه می‌شود، شواهد علمی واضح است و نشان می‌دهد که سیگارهای الکترونیکی مضر هستند و اعتیاد آور هستند. طبق یک گزارش انجام شده بر روی نوجوانی که دخانیات مصرف نمی‌کنند، از هر پنج دبیرستانی یک نفر ویپ می کشد. بنابراین، حتی اگر فرزند شما سیگار نمی‌کشد، آنها به احتمال زیاد بچه‌هایی را می‌شناسند که به طور منظم در مدرسه و یا بعد از مدرسه ویپ می‌کشند.

بیشتر بخوانید: افسردگی در نوجوانان را جدی بگیرید!

ویپینگ چیست؟

ویپینگ عمل استنشاق بخار تولید شده توسط سیگار الکترونیکی است. زمانی که مایعی به نام e-juice یا e-liquid گرم می شود باعث خواهد شد که بخار تولید شود. E-juice که در یک کارتریج عرضه می شود، معمولاً از گلیسیرین گیاهی و پروپیلن گلیکول (به عنوان شیرین کننده، تقویت کننده طعم و مواد نگهدارنده) و همچنین طعم دهنده های دیگر تشکیل شده است.

تقریباً تمام مایعات الکترونیکی حاوی نوعی نیکوتین هستند. برخی از کارتریج ها به اندازه یک پاکت سیگار حاوی نیکوتین هستند.

بیشتر بخوانید: چند تکنیک ترک سیگار

اگرچه ویپ های متنوعی وجود دارد، اما بیشتر نوجوانان سیگارهای الکترونیکی را انتخاب می کنند. کیت های استارت دارای باتری، کارتریج هایی قابل شارژ مجدد و شارژر هستند. آنها به اندازه یک خودکار هستند و به راحتی در مدرسه یا خانه پنهان می شوند. یکی از گزینه های محبوب در میان نوجوانان، JUUL pod.6 است.

نگرانی ها در مورد ویپ کشیدن نوجوانان

والدین باید نگران مصرف سیگار و ویپ فرزندشان باشند زیرا این یک فعالیت ناسالم است. طبق گفته آکادمی اطفال آمریکا (AAP)، “سیگارهای الکترونیکی خطرناک و اعتیادآور هستند.”

  مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) بیان می کند که “استفاده از سیگارهای الکترونیکی برای کودکان، نوجوانان و بزرگسالان جوان مضر است.”

بیشتر بخوانید: اضطراب در کودکان و نوجوانان

باورهای غلط در مورد ایمنی ویپ

برای والدین مهم است که حقایق مربوط به ویپ را بیاموزند و به فرزندان خود در مورد خطرات آن آموزش دهند. متأسفانه، تصورات نادرستی فراگیر در مورد ایمنی آن وجود دارد که ممکن است بچه ها را تشویق کند تا آن را امتحان کنند.

سایر اثرات ویپ کشیدن نوجوانان بر روی سلامتی

از آنجایی که سیگارهای الکترونیکی نسبتاً جدید هستند، اثرات درازمدت سلامتی آن بر روی کاربران و اطرافیان کاملاً مشخص نیست. برخلاف سیگار کشیدن سنتی، تحقیقات زیادی در مورد اثرات مضر مصرف سیگار وجود ندارد. اما اخبار زیادی در رسانه ها در مورد تشنج، ذات الریه، و مشکلات تنفسی جدی مرتبط با ویپ وجود دارد.

یک مطالعه در سال 2017 نشان می‌دهد که احتمال ابتلا به مشکلات تنفسی در نوجوانانی که ویپینگ می‌کنند دو برابر بیشتر از همسالانی است که ویپ نمی‌کنند. آنها همچنین سرفه های مداوم، برونشیت، احتقان، و خلط را بیشتر تجربه می کنند.

خطر آتش سوزی

اگرچه غیرمعمول است، اما یکی دیگر از عوامل خطر در مصرف ویپ این واقعیت است که سیگار های الکترونیکی می توانند منفجر شوند و صدمات جدی ایجاد کنند.

بر اساس گزارشی که در سال 2017 از سازمان آتش نشانی ایالات متحده منتشر شد، شکل و اندازه دستگاه های ویپ احتمال انفجار را نسبت به سایر محصولات دارای باتری های لیتیومی افزایش می دهد. از این دستگاه ها به عنوان “موشک های شعله ور” یاد می شود. هنگامی که آنها منفجر می شوند، نیرویی که در پشت دستگاه قرار دارد باعث صدمات جدی به کاربران از جمله شکستن فک یا شکسته شدن دندان های آنها شده است.

ملاحظات حقوقی

از آنجایی که سیگارهای الکترونیکی حاوی نیکوتین هستند، جزو محصولات تنباکو محسوب می شوند. سازمان غذا و دارو اکنون سازنده سیگارهای الکترونیکی را ملزم می کند که حاوی هشداری در مورد اعتیادآور بودن نیکوتین بر روی برچسب باشند.

علیرغم قوانین، افراد زیر سن قانونی راه هایی برای دستیابی به سیگارهای الکترونیکی پیدا می کنند. بسیاری از آنها سیگارهای الکترونیکی را به صورت آنلاین خریداری می کنند. یک مطالعه در سال 2015 آزمایش کرد که خرید سیگار الکترونیکی از طریق اینترنت چقدر آسان است. در این مطالعه، افراد زیر سن قانونی 94 درصد از مواقع در تحویل سیگارهای الکترونیکی به آنها موفق بودند.

در حالی که سازمان مقرراتی را صادر کرده است که شرکت‌های سیگار الکترونیکی را ملزم به توقف تولید و فروش محصولات دودزا طعم‌دار (به استثنای منتول و تنباکو) کرده است، بچه‌ها همچنان از این محصولات استفاده می‌کنند. سیگار هنوز به طور گسترده برای خرید در فروشگاه ها و آنلاین موجود است.

ویپینگ در مقابل سیگار

طرفداران ویپینگ استدلال کرده اند که استعمال دخانیات یک گام کنار گذاشتن سیگار است و در نهایت می تواند به ترک سیگار کمک کند. اما FDA هرگز نشان نداده است که ویپینگ یک ابزار موثر در ترک سیگار است، و سازمان نظارتی نیز هیچ ادعایی مبنی بر اینکه مصرف ویپینگ نسبت به سیگار کشیدن ضرر کمتری دارد، نکرده است.

به همین ترتیب، از ویپینگ نباید برای کمک به ترک سیگار به نوجوانان استفاده شود.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) استعمال دخانیات را توصیه نمی‌کند و پیشنهاد می‌کند که استعمال دخانیات دروازه‌ای برای نوجوانان و جوانان برای شروع استفاده از سایر مواد اعتیاد آور است.

با نوجوان خود صحبت کنید

بسیاری از نوجوانان فکر می کنند سیگارهای الکترونیکی بسیار خنک تر از سیگارهای سنتی هستند. آنها همچنین ممکن است اصرار کنند که شما نمی دانید در مورد چه چیزی صحبت می کنید زیرا احتمالاً سیگارهای الکترونیکی در دوران جوانی شما وجود نداشته است. اما این چیزها نباید شما را منصرف کند. مهم است که در مورد خطرات سیگار کشیدن صحبت کنیم، به ویژه به این دلیل که بیشتر نوجوانان فکر می کنند سیگارهای الکترونیکی سرگرم کننده و بی ضرر هستند.

به دنبال فرصت هایی باشید تا به طور طبیعی موضوع ویپینگ را مطرح کنید. وقتی می بینید که شخصی در حال ویپ کشیدن است یا وقتی از کنار مغازه ای که سیگار الکترونیکی می‌فروشد، رد می شوید، صحبتی را شروع کنید. سوالی مانند “آیا بچه های مدرسه شما ویپ می‌کشند؟”

این نکات کلیدی را در بحث خود بگنجانید:

سیگارهای الکترونیکی که حاوی نیکوتین نیستند در عوض حاوی مواد شیمیایی مضر دیگری هستند که برای مغز و بدن شما مضر هستند.

مصرف نیکوتین ممکن است باعث شود که شما راحت تر به مواد مخدر سخت تر معتاد شوید.

استفاده از نیکوتین ممکن است یادگیری یا کنترل تکانه های خود را برای شما دشوارتر کند.

مغز شما تا حدود 25 سالگی هنوز در حال رشد است و شما با استفاده از نیکوتین در دوران نوجوانی می توانید ضرراتی را برای مغز خود به ارمغان بیاورید.

گفتگوهای خاصی در مورد نحوه مقاومت در برابر فشار همسالان داشته باشید تا نوجوان شما برنامه ای در مورد نحوه پاسخگویی در صورت پیشنهاد سیگار الکترونیکی داشته باشد. وقتی نوجوانان در موقعیت‌هایی قرار می‌گیرند که افراد در حال استعمال کردن هستند، آنها را تشویق کنید تا خود را از این موقعیت معذور کنند – یا والدین خود را به خاطر اینکه چرا نمی‌خواهند به آن بپیوندند سرزنش کنید.

برای به دست آوردن اعتبار، دلایلی را که نوجوانان ممکن است بخواهند بیهوش کنند را بپذیرید—همه دوستانشان این کار را انجام می دهند. به نظر می رسد استعمال کردن کار جالبی باشد. طعم های جالب و خوشبویی دارد. سپس، در مورد معایب انجام آن نیز بحث کنید.

اگر نوجوان شما به مضر بودن ویپ شک دارد، با هم تحقیق کنید. به وب سایت های معتبری نگاه کنید و در مورد حقایق و مطالعات صحبت کنید.

علامت هایی که نشان می‌دهد نوجوان شما در حال ویپ کشیدن، است

تصور نکنید که نوجوان شما این کار را انجام نمی دهد. بسیاری از دانش‌آموزان خوب، ورزشکاران ستاره‌دار در دوره ای سیگارهای الکترونیکی را امتحان می‌کنند. تشخیص اینکه آیا نوجوان شما ویپ می‌کشد یا نه، دشوار است زیرا بوی آن به اندازه سیگارهای معمولی متمایز نیست. مراقب این نشانه ها باشید.

اگر نوجوان شما ویپ می‌کشد چه باید کرد؟

اگر فکر می کنید نوجوان شما ویپینگ می‌کند، در مورد نگرانی های خود گفتگوی مستقیم با او داشته باشید. همچنین برای صحبت در مورد خطرات ویپ، با یک روانشناس قرار ملاقات بگذارید. گاهی اوقات، نوجوانان از شنیدن هشدارهای صادر شده توسط متخصصان پزشکی بیشتر استقبال می کنند.

ترک سیگار می تواند چالش برانگیز باشد، به خصوص اگر کودک شما قبلاً به نیکوتین اعتیاد داشته باشد. برای راهنمایی در مورد اینکه کدام روش های ترک ممکن است برای نوجوان شما بهتر عمل کند، با یک روانشناس مشورت کنید. برخی از گزینه‌ها عبارت‌اند از کاهش مصرف، ترک کامل، درمان شناختی رفتاری (CBT) و محصولاتی مانند آدامس یا چسب نیکوتین.

وقتی پدر و مادر ویپ می کنند

اگر والدین از محصولات تنباکو استفاده کنند، خطر بیشتری وجود دارد که فرزندانشان نیز از آنها استفاده کنند. اگر سیگار می‌کشید یا ویپینگ می‌کنید، ترک آن بهترین راه برای کاهش احتمال ابتلای فرزندتان به این عادت است. از پزشک خود بخواهید بهترین ابزارهای ترک سیگار و استعمال دخانیات را در اختیار شما قرار دهد و سپس متعهد شوید که این کار را انجام دهید.

اگر به سیگار کشیدن یا ویپینگ ادامه می دهید، این کار را در اطراف فرزندان خود انجام ندهید. سیگارهای الکترونیکی و دستگاه های دودزا را در مکانی امن نگه دارید. این کار کودکان بزرگتر را از آزمایش کردن منصرف می کند و همچنین به حفظ امنیت کودک کوچکتر کمک می کند. طعم آب نبات در محلول های ویپ اغلب برای بچه های کوچک جذاب است، اما نیکوتین مایع بسیار سمی است و در صورت مصرف توسط یک کودک نوپا می تواند کشنده باشد. بچه ها حتی اگر مایع روی پوستشان برود مریض می شوند.

وقتی دستگاه یا کارتریج را دور می اندازید، دستورالعمل های دفع روی برچسب محصول را دنبال کنید. به این ترتیب کودک شما نمی تواند با مایع تماس پیدا کند.

برای نوجوانان مهم است که بفهمند مصرف ویپ چقدر برای سلامتی آنها خطرناک است. داستان هایی را در مورد خطرات ویپینگ با آن ها به اشتراک بگذارید و به آنها یادآوری کنید که ویپینگ بر همه زمینه های زندگی آنها تأثیر می گذارد. نه تنها سلامت آنها در خطر است، بلکه عملکرد آنها در مدرسه و ورزش نیز آسیب خواهد دید. به علاوه، استعمال سیگار بسیار اعتیاد آور است و ترک آن می تواند یک چالش باشد.

هنگامی که نوجوانان شروع به ویپینگ می کنند، به احتمال زیاد به سختی می‌توان آن ها را متوقف کرد. اگر سیگار می‌کشید، حتی می‌توانید داستان‌هایی درباره سختی ترک سیگار با آن‌ها به اشتراک بگذارید. با ارتباط منظم و دو طرفه، می‌توانید گفتگوی سالمی در مورد اینکه چرا ویپ برای آنها مناسب نیست، داشته باشید. اگر نوجوان شما در حال حاضر ویپ می‌کشد، با حمایت او را تشویق کنید که برای همیشه متوقف شود.

چگونه آزار و اذیت می تواند منجر به اختلال PTSD در کودکان شود

سال‌ها تصور می‌شد که اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) چیزی است که فقط جانبازان جنگ آن را تجربه کرده‌اند. اما تحقیقات نشان می دهد که هر رویداد آسیب زا می تواند باعث PTSD شود، از جمله سوء استفاده از قرار ملاقات شخصی و یا آزار و اذیت او.

در واقع، آزار دادن تأثیری پایدار بر قربانیان دارد. آنها اغلب اضطراب، ترس، کابوس، بی خوابی، افسردگی و تعدادی از علائم دیگر را تجربه می کنند. و از آنجایی که قربانیان اغلب احساس آسیب پذیری و ناتوانی در دفاع از خود می کنند، آزار دادن فرد همچنین می تواند منجر به شرایطی مرتبط با استرس مانند PTSD شود. علاوه بر این، تحقیقات اخیر نشان داده است که ارتباط مستقیمی بین آزار دادن و PTSD وجود دارد. PTSD نوعی اختلال اضطرابی است که پس از ضربه ای مانند آزار دیدن و اذیت شدن، رخ می دهد.

PTSD شامل زنده کردن آسیبی در گذشته اغلب از طریق کابوس، تجدید خاطره بد یا افکار مزاحم است. افرادی که PTSD را تجربه می کنند ممکن است از رویدادها، افراد یا مکان های محرک اجتناب کنند تا از خاطرات مزاحم و ناخواسته فرار کنند. این خاطرات اغلب باعث واکنش های عاطفی و یا فیزیکی می شوند. همچنین با توجه به تحقیقات انجام شده، دختران بیشتر از پسران تحت تأثیر PTSD قرار می گیرند. علاوه بر این، استرس تجربه شده از طریق آزار و اذیت شدن لزوماً با توقف آزار، متوقف نمی شود. در نتیجه، PTSD می تواند مدت ها پس از پایان اذیت شدن در زندگی فرد ظاهر شود.

PTSD در کودکان

در حالی که علائم PTSD در بزرگسالان و کودکان مشابه است، چند چیز متفاوت است. این تفاوت‌ها به ویژه اگر احساس می‌کنید فرزندتان ممکن است دچار PTSD باشد، قابل توجه است. در ادامه به تفکیک گروه سنی از آنچه کودکان مبتلا به PTSD ممکن است تجربه کنند، آورده شده است.

کودکان در سنین (5 تا 12 سال)

کودکان معمولاً مانند بزرگسالان مبتلا به PTSD، تجدید خاطره یا مشکلی در یادآوری بخش‌هایی از آسیب دیدن را ندارند. اما، آنها ممکن است رویدادهای آزار  و اذیت را در ترتیب اشتباهی قرار دهند. بچه ها همچنین ممکن است باور کنند که نشانه هایی وجود دارد که آزار و اذیت قرار است اتفاق بیفتد. در نتیجه، آنها معتقدند که اگر توجه کنند می توانند از مسائل آتی اذیت شدن اجتناب کنند. همچنین این باور می تواند باعث شود هوشیاری آنان افزایش یابد.

گاهی اوقات بچه‌ها در بازی خود نشانه‌هایی از PTSD را نشان می‌دهند. برای مثال، ممکن است در حین بازی بارها و بارها بخشی از ضربه را تکرار کنند. در حالی که آنها ممکن است برای غلبه بر آنچه تجربه کرده‌اند یا درک آن به این شیوه بازی کنند، در کاهش ناراحتی خود موفق نخواهند بود. متأسفانه این نوع بازی به ندرت از نگرانی آنها می کاهد. همچنین ممکن است کودکان بخش هایی از آسیب را که تجربه کرده‌اند، در زندگی روزمره خود جای دهند. به عنوان مثال، یک کودک ممکن است چوب بیسبال را برای محافظت به مدرسه حمل کند، به خصوص اگر یک شخص او را در مدرسه اذیت و تهدید کند.

نوجوانان (سنین 12 تا 18)

از آنجایی که نوجوانان به بزرگسالی نزدیک می شوند، برخی از علائم PTSD در نوجوانان شبیه بزرگسالان می شود. به عنوان مثال، آنها ممکن است افکار یا خاطرات ناراحت کننده، کابوس های مکرر، تجدید خاطره ها و احساسات شدید پریشانی را در هنگام یادآوری رویداد داشته باشند. علاوه بر این، حتی اگر کودکان ممکن است با افکار تجربیات دردناک آزاردهنده باشند، این بدان معنا نیست که آنها به راحتی قابل مشاهده هستند. در واقع، بچه ها اغلب در سکوت رنج می برند.

علاوه بر PTSD، کودکان و نوجوانان اغلب اثرات دیگری از اذیت شدن از جمله ترس، نگرانی، غم، عصبانیت، تنهایی، پایین آوردن ارزش خود، ناتوانی در اعتماد به دیگران، افسردگی و گاهی اوقات حتی ممکن است نوجوانان افکار خودکشی را داشته باشند. مداخله زودهنگام در یک موقعیت آسیب زا بهترین راه برای کاهش احتمال عواقب طولانی مدت آن است. مطمئن شوید که نشانه‌های آزار و اذیت را می‌شناسید، زیرا برخی از بچه‌ها هرگز این تجربه را برای والدین خود ذکر نمی‌کنند

چگونه می توانید کمک کنید

برای بسیاری از کودکان، علائم PTSD پس از چند ماه خود به خود از بین می روند. یکی از بهترین راه‌ها برای کمک به فرزندتان برای غلبه بر آزار و اذیت و مقابله با علائم PTSD این است که به عملکرد کودک خود توجه کنید. مراقب علائم مسائلی مانند مشکلات خواب، عصبانیت و دوری از افراد یا مکان های خاص باشید.

اگر علائم فرزندتان بهبود نمی‌یابد، ممکن است نیاز به کمک برخی افراد داشته باشید. از پزشک اطفال خود بخواهید که شما را به یک ارائه دهنده سلامت روان که PTSD را در کودکان درمان کرده است ارجاع دهد.

بیشتر بخوانید: افسردگی در کودکان

با مشاور ملاقات کنید و بپرسید که چگونه PTSD درمان می شود. بپرسید که درمانگر چگونه با PTSD رفتار می کند. به راحتی با چندین مشاور ملاقات کنید تا زمانی که فردی را پیدا کنید که به شما و فرزندتان احساس راحتی کند.

آثار کودک آزاری عاطفی

کودک آزاری عاطفی که گاهی به آن آزار روانی نیز می گویند، الگویی از رفتار است که به احساس ارزشمندی کودک آسیب می رساند و بر رشد عاطفی او تأثیر منفی می گذارد. اگر کودک را مورد انتقاد، تهدید، تحقیر و سرزنش قرار دهید، به مرور آثار منفی که بر روی روان فرزند شما گذاشته است را مشاهده می‌کنید.

کودک آزاری عاطفی می تواند همراه با آزار جسمی، سوء استفاده جنسی یا بی توجهی رخ دهد که یکی از بد‌ترین انواع سوء استفاده هستند. کودک آزاری عاطفی اغلب، ظریف و موذیانه عمل می‌کند و به آرامی عزت نفس و احساس امنیت کودک را از بین می برد.

کودک آزاری عاطفی در مورد قدرت و کنترل است. کسانی که مرتکب کودک آزاری هستند با استفاده از کلمات و اعمالی که از نظر عاطفی آزاردهنده و آسیب رسان است، کودک را آزار می‌دهند و کنترل می کنند. تجربه کودک آزاری عاطفی اثرات مخرب پایدار، از جمله افزایش نرخ بیماری و اختلالات سلامت روان را به همراه دارد.

نشانه های کودک آزاری عاطفی

تشخیص سوء استفاده عاطفی نسبت به سایر اشکال کودک آزاری دشوارتر است. به طور معمول، در محدوده خانه کودک اتفاق می افتد، بدون هیچ شاهدی که در آن جا وجود داشته باشد. ممکن است هیچ نشانه آشکار و ظاهری مبنی بر وقوع آزار وجود نداشته باشد (همانطور که در مورد آزار فیزیکی وجود دارد). گاهی اوقات رفتار کودک تنها چیزی است که نشان دهنده وجود مشکل است.

رفتارهای نامناسب از نظر رشد، مانند رفتار بسیار نابالغ یا بیش از حد بالغ برای سن خود، می تواند نشانه ای از سوء استفاده و کودک آزاری باشد. به عنوان مثال، کودکی که قبلاً به خود اطمینان داشت و به دنبال توجه اضافی نبود، ممکن است ناگهان به بزرگسالان غیر آزارگر وابسته شود. بعلاوه، ممکن است کودک شروع به بازی کردن کند یا از نظر اجتماعی یا تحصیلی دچار مشکل شود.

شناسایی سوء استفاده عاطفی

رفتارهایی که می توانند نشانه های سوء استفاده عاطفی باشند عبارتند از:

• اضطراب، افسردگی و یا اجتناب
• کاهش عملکرد در مدرسه
• تاخیر در رشد عاطفی
• تمایل به آسیب رساندن فیزیکی به خود یا دیگران
• ناامیدانه به دنبال محبت از سایر بزرگسالان است
• دچار شب ادراری شدن کودک
• شکایات مکرر از سردرد، معده درد یا سایر علائم جسمی بدون علت شناخته شده
• نداشتن علاقه به انجام فعالیت های اجتماعی
• عزت نفس پایین

ممکن است تصور کنید که کودکی که مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد، به مراقب بزرگسالی که از او سوء استفاده می‌کند وابسته نیست اما همیشه اینطور نیست. کودکان اغلب به فردی که از آنها سوء استفاده می کند وفادار می مانند. روابط والدین و فرزند پیچیده است و کودکان معمولاً تأیید و محبت والدین خود را می‌خواهند، حتی اگر مراقب آنها بدرفتار باشد. بعلاوه، آنها ممکن است از اینکه در صورت افشای سوء استفاده چه اتفاقی می افتد نیز بترسند.

کودکی که از نظر عاطفی مورد آزار و اذیت قرار گرفته است نیز ممکن است فکر کند که نام بردن، انتقاد شدید یا انکار محبت یک روش عادی زندگی است. آنها ممکن است به کسی در مورد سوء استفاده نگویند زیرا معتقدند تجربیات آنها نشان دهنده رفتار عادی خانواده است. علاوه بر این، آنها ممکن است خجالت بکشند یا فکر کنند که این تقصیر آنهاست.

ویژگی های افراد آزار دهنده

در حالی که شناسایی عاملان سوء استفاده عاطفی دشوار است، اما علائم بالقوه ای وجود دارد که ممکن است نشان دهد یک بزرگسال از کودک آزاری می کند. تحقیر کودک در ملاء عام، اعتراف آشکار به دوست نداشتن یا نفرت از کودک، اعمال تنبیه های شدید، داشتن انتظارات غیرواقعی و دوری یا بی تفاوتی عاطفی از رفتارهای آزاردهنده عاطفی هستند. برخی از افرادی که کودک آزاری می کنند، سابقه خشونت و پرخاشگری دارند یا اختلالات مصرف مواد دارند.

با این حال، اگر فکر می‌کنید کودکی مورد آزار عاطفی قرار می‌گیرد، به‌طور خودکار فرض نکنید که این آزار توسط والدین کودک انجام شده است. در حالی که احتمال اینکه کودک توسط یک مراقب یا یکی از اعضای خانواده مورد آزار قرار گیرد، بیشتر است، اما هر فرد مرجعی می تواند آزاردهنده باشد. به عنوان مثال، یک مربی، یک مربی مهدکودک، معلم، کشیش یا حتی یک خواهر یا برادر بزرگتر ممکن است کودک را آزار دهد. همچنین، ممکن است دلایل دیگری نیز برای تغییر رفتار کودک وجود داشته باشد.

انواع کودک آزاری عاطفی

کودک آزاری عاطفی می تواند اشکال مختلفی داشته باشد. در یک سر طیف، توهین یا تحقیر کلمات یا اعمال قرار دارد، در حالی که می تواند بی تفاوتی و غفلت کامل باشد. مراقبی که از نظر عاطفی توهین آمیز است، اغلب از کلمات برای کودک آزاری استفاده می کند، اما اعمال او نیز می تواند توهین آمیز باشد و گاهی اوقات، این فقدان عمل است که توهین آمیز است.

زمانی که والدین یا مراقب به کودک محبت نشان نمی دهند یا به او احساس نیاز، امنیت و شایسته بودن نمی دهند، این اقدامات منجر به محرومیت عاطفی می شود. افرادی که کودک آزاری می کنند نیز ممکن است از محبت فیزیکی یا لمس محبت آمیز خودداری کنند، که هر دو برای رشد عاطفی و احساس امنیت کودک ضروری هستند.

هر فردی در زندگی کودک می تواند از نظر عاطفی آزار دهنده باشد و آزارش می تواند اشکال مختلفی داشته باشد. نمونه هایی از سوء استفاده عاطفی عبارتند از: پرستار بچه ای که دائماً سر بچه ها فریاد می زند و تهدید می کند، قرار گرفتن در معرض خشونت خانگی در خانه، کسی که می گوید ای کاش بچه ای وجود نداشت، معلمی که جلوی بچه ها، کودکی را مسخره می کند و یا والدین مبتلا به اختلال مصرف الکل که هنگام نوشیدن عصبانی می شوند.

مشکلات رایج سلامت روان در نوجوانان

چگونه نوجوانان در معرض بیماری های روانی قرار می‌گیرند

نوجوانان بسیاری از مسائل مربوط به سلامت روان را مانند بزرگسالان تجربه می کنند. با این حال، در بسیاری از نوجوانان این مسائل تشخیص داده نمی شوند و درمان نمی شوند، حتی ممکن است بیشتر بیماری ها قابل درمان باشند.

مهم است که به خاطر داشته باشید که هر کسی ممکن است به مشکل سلامت روان مبتلا شود. اگرچه برخی از نوجوانان ممکن است بر اساس ژنتیک و تجربیات گذشته خود در معرض خطر بیشتری قرار داشته باشند، اما همه نوجوانان مستعد ابتلا به بیماری های روانی هستند، از جمله دانش آموزان.

شرایط رایج سلامت روان که نوجوانان با آن مواجه هستند

در مورد رایج ترین مشکلات سلامت روان نوجوانان اطلاعات داشته باشید. مراقب مشکلات احتمالی باشید و در صورت لزوم از متخصصین کمک بگیرید. مداخله زودهنگام می تواند برای نوجوان شما بسیار کمک کننده باشد.

افسردگی

بر اساس نظرسنجی ملی SAMHSA در مورد مصرف مواد مخدر و سلامت منتشر شده در سال 2015، تقریباً 8 درصد از کودکان بین 12 تا 17 سال در طول سال گذشته یک دوره افسردگی اساسی را تجربه کرده‌اند. دختران بیشتر از پسران به افسردگی مبتلا می‌شوند.

چهار نوع اصلی افسردگی وجود دارد. و حدود نیمی از همه نوجوانانی که علامت های افسردگی را دارند، گزارش می دهند که علائم آنها به شدت بر زندگی اجتماعی یا تحصیلی آنها تأثیر می گذارد.

افسردگی معمولاً کاملاً قابل درمان است. گاهی اوقات درمان به تنهایی مفید است و گاهی ترکیبی از درمان و دارو می تواند بهترین تسکین برای علائم ارائه دهد. اگر افسردگی به موقع درمان نشود، می تواند بدتر شود.

اضطراب

طبق گفته موسسه ملی سلامت روان، تقریباً 8 درصد از نوجوانان بین 13 تا 18 سال دارای اختلال اضطرابی هستند.

اضطراب می تواند به شدت بر زندگی یک نوجوان نیز تأثیر بگذارد. اغلب در توانایی نوجوان برای معاشرت با دوستان تداخل ایجاد می کند. همچنین می تواند در تحصیلات نوجوانان اختلال ایجاد کند. موارد شدید اضطراب حتی می تواند مانع از خروج یک نوجوان از خانه شود.

اضطراب به اشکال مختلفی ظاهر می شود. برای مثال، اضطراب فراگیر می‌تواند باعث شود که نوجوان در تمام زمینه‌های زندگی احساس اضطراب کند، اما اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است صحبت کردن در کلاس یا حضور در رویدادهای اجتماعی را برای نوجوان دشوار کند.

گفتار درمانی معمولاً بهترین روش درمانی برای اضطراب است. نوجوانان ممکن است از مهارت های یادگیری برای مدیریت علائم خود و رویارویی با ترس های خود سود ببرند.

اختلال کمبود توجه بیش فعالی

طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، تقریباً 9 درصد از کودکان بین 2 تا 17 سال مبتلا به ADHD تشخیص داده شده اند.

علائم ADHD ممکن است تا سن 4 سالگی آشکار شود، گاهی اوقات این علائم تا سنین نوجوانی مشکل ساز نمی شوند.

کودکان ممکن است تا زمانی که علائم بدتر نشود، مانند دوران دبیرستان، مشکلات تحصیلی را تجربه نکنند.

سه نوع فرعی از ADHD وجود دارد، نوع بیش فعال، نوع بی توجه یا نوع تکانشی. همچنین امکان ترکیبی از این انواع وجود دارد.

نوجوانان دارای تیپ بیش فعال در ثابت نشستن مشکل دارند، نمی توانند از صحبت کردن دست بردارند و برای تکمیل پروژه تلاش می کنند. نوجوانان با نوع بی توجه تمرکز ندارند و به راحتی حواسشان پرت می شود.

ADHD اغلب با درمان و دارو درمان می شود. آموزش والدین همچنین ممکن است بخشی از درمان برای کمک به خانواده در مدیریت علائم در خانه باشد.

اختلال نافرمانی مخالف

طبق گفته آکادمی روانپزشکی کودکان و نوجوانان آمریکا، بین 1 تا 16 درصد از نوجوانان اختلال نافرمانی مقابله ای دارند. ODD اغلب برای اولین بار در اوایل دبستان ظاهر می شود. اگر درمان نشود، می‌تواند منجر به اختلال سلوک شود که یک اختلال رفتاری بسیار جدی‌تر است.

اختلال نافرمانی مقابله ای با سرکشی شدید، پرخاشگری کلامی و فیزیکی و کینه توزی مشخص می شود. نوجوانان مبتلا به ODD برای حفظ روابط سالم تلاش می کنند و اغلب رفتار آنها در آموزش آنها اختلال ایجاد می کند. درمان ODD ممکن است شامل برنامه های آموزشی و درمانی والدین باشد.

اختلالات اشتها

اختلالات خوردن شامل بی اشتهایی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری است. طبق گزارش موسسه ملی سلامت روان، در میان نوجوانان بین 13 تا 18 سال، تقریباً 2.7 درصد از اختلال خوردن رنج می برند. اگرچه اختلالات خوردن می تواند هم در مردان و هم در زنان رخ دهد، اما شیوع آن در زنان بیشتر است.

در حالی که بی اشتهایی با محدودیت شدید غذا و کاهش وزن مشخص می شود، پرخوری عصبی شامل پرخوری و تخلیه، یا با استفراغ یا استفاده از ملین ها است. اختلال پرخوری شامل خوردن مقادیر زیادی غذا در یک زمان بدون تخلیه است.

اختلالات خوردن می تواند آسیب جدی به سلامت جسمی نوجوانان وارد کند. درمان اغلب نیاز به نظارت بر سلامت جسمانی و درمان فشرده دارد.

زمان مناسب مراجعه به پزشک

اگر مشکوک هستید که نوجوان شما ممکن است مشکل سلامت روانی داشته باشد، فوراً از متخصص کمک بگیرید. در مورد نگرانی های خود با پزشک کودک خود صحبت کنید یا با یک متخصص بهداشت روانی آموزش دیده مشورت کنید.

چگونه به نوجوان خود کمک کنیم تا با اثرات طلاق کنار بیاید؟

وقتی والدین طلاق می گیرند، ممکن است برای کل خانواده سخت باشد. مخصوصاً برای بچه‌ها که باید با تحولات زندگی‌شان کنار بیایند و به واقعیت زندگی روزمره جدیدشان عادت کنند، سخت باشد. حتی برای نوجوانان، طلاق می تواند به مراتب دشوار تر نیز باشد.

از آنجایی که نوجوانان توانمندتر و مستقل‌تر هستند، گاهی اوقات والدین برای کمک به خواهر و برادر کوچک‌تر یا انجام کارهای بیشتر از آنها درخواست کمک می‌کنند. برخی از والدین حتی به طور نامناسبی از آن‌ها می‌خواهند و یا به آنها اعتماد می کنند تا پیام رسان بین آنها و والدین دیگرشان باشند. اگرچه نوجوانان ممکن است از نظر عاطفی بیشتر از خواهر و برادر کوچکتر خود آگاه باشند، اما آنها هنوز بزرگسال نیستند. آنها نیاز به حمایت والدین خود دارند و همچنین باید یاد بگیرند که چگونه از پس طلاق مادر و پدر کنار بیایند.

نوجوانان با انجام رفتارهای مخاطره آمیز بیشتر با اثرات طلاق کنار می آیند. فعالیت هایی مانند مصرف مواد مخدر و فعالیت جنسی زودهنگام در میان نوجوانان طلاق بیشتر از همسالان آنها رایج است. اگر در مراحل طلاق هستید، مهم است که بدانید چه نوع چیزهایی را ممکن است از نوجوان خود ببینید و انتظار داشته باشید.

اثرات طلاق بر نوجوانان

در ایالات متحده، تنها حدود 60 درصد از کودکان با والدین متاهل و بیولوژیکی زندگی می کنند. حتی اگر طلاق امری عادی است، می تواند تأثیر منفی بر فرزندان بگذارد. طلاق والدین به مراتب به طرز قابل توجهی می‌تواند خطر مشکلات روانی بلند مدت و کوتاه مدت را در نوجوانان شما افزایش دهد.

اثرات معمول

بیشتر بچه‌ها انعطاف‌پذیر هستند و مشکلات روانی در آن‌ها بروز نمی‌کند. با این حال، حتی اگر کودک شما علائم بیماری روانی جدی را نشان نمی‌دهد، ممکن است همچنان در حال مبارزه با فشار های روانی باشد. نوجوانانی که والدینشان طلاق گرفته اند طیف وسیعی از احساسات را تجربه می کنند و گاهی اوقات این احساسات می تواند در برخی اختلالات رایج در زندگی آنها ظاهر شود.

اثرات متداول طلاق بر نوجوانان عبارتند از:

مشکلات تحصیلی، مانند درس نخواندن و در نتیجه گرفتن نمرات پایین
مشکلات رفتاری در مدرسه، مانند پرخاشگری
سرپیچی و عدم رعایت قوانین
افسردگی

مشکل در ایجاد روابط صمیمانه
افزایش استرس و مشکل در خواب
غمگینی یا عصبانیت از یکی از والدین یا هر دو
مشکل در کنار آمدن با خواهر و برادر، همسالان و والدین خود

رفتارهای پرخطر

نوجوانانی که والدینشان طلاق گرفته اند، رفتارهای پرخطر بیشتری را انجام می‌دهند. در واقع، خطر ابتلای نوجوان به رفتار پرخطر در نوجوانان طلاق بین 1.5 تا 2 درصد افزایش می یابد. نمونه هایی از رفتارهای مخاطره آمیز نوجوانان ممکن است انجام دهند:

فعالیت جنسی زود هنگام

سوء مصرف مواد

افکار خودکشی و اقدام به خودکشی

نوجوان شما چگونه به طلاق واکنش نشان خواهد داد

مهم‌ترین پیش‌بینی کننده عملکرد نوجوانان پس از طلاق به این بستگی دارد که والدین آنها چقدر با هم کنار می‌آیند. محققان دریافته‌اند که درگیری بین والدین مطلقه خطر ابتلا به مشکلات روانی را در کودکان افزایش می‌دهد. به طور خاص، مشاجره والدین می تواند به ترس کودک از رها شدن منجر شود، که می تواند منجر به مشکلات سلامت روان او در آینده شود.

حتی زمانی که طلاق دوستانه باشد، طبیعی است که نوجوانان از این موضوع از دست دادن زندگی خانوادگی خود غمگین شوند. انتظار داشته باشید که نوجوانتان طیف وسیعی از احساسات را تجربه کند، از خشم گرفته تا غم. به آنها اجازه دهید بدانند که به اشتراک گذاشتن آن احساسات امری طبیعی است، اما به وضوح بیان کنید که مهم است که آنها را به شیوه ای سالم بیان کنید.

برای افزایش آشفتگی عاطفی و رفتاری آماده باشید. محدودیت های محکمی را تعیین کنید و در صورت لزوم عواقب آن را دنبال کنید. برای نوجوان خود روشن کنید که هنوز هم کارهای لازم را انجام خواهید داد تا او را ایمن نگه دارید و به او در انتخاب سالم کمک کنید.

چگونه به نوجوان خود کمک کنیم

البته که طلاق برای شما و سایر اعضای خانواده هم سختی هایی خواهد داشت، اما این که تمام تلاش خود را برای حضور در کنار نوجوان خود انجام دهید، بسیار ضروری است و باید برای نوجوان خود وقت بگذارید. صحبت کردن با نوجوان خود و نشان دادن علاقه واقعی به فعالیت های او اغلب می تواند راه درازی داشته باشد. به راه‌هایی فکر کنید که به نوجوانتان اجازه می‌دهد در این دوران سخت با شما احساس نزدیکی کند.

با نوجوان خود صحبت کنید و او را تشویق کنید تا نگرانی ها، ترس ها و ناامیدی ها را به اشتراک بگذارد. اگر مطمئن نیستید که اوضاع چگونه پیش خواهد رفت، عدم اطمینان نوجوان را نسبت به خود بپذیرید. اگر خانه‌ای را برای فروش قرار می‌دهید یا مطمئن نیستید به کجا می‌روید، بدانید که چنین عدم اطمینانی چقدر می‌تواند برای فرزندتان دشوار باشد.

والدین در کمک به نوجوانان خود برای عبور از احساسات پیچیده طلاق نقش اساسی دارند. ارتباط آزاد در زمان طلاق حیاتی است. مطمئن شوید که نوجوان شما درک می کند که می تواند نزد شما بیاید تا در مورد چیزهایی که احساس می کند صحبت کند.

برخی از نکات برای کمک به نوجوانان در سازگاری با این اتفاق عبارت‌اند از:

• به آنها اجازه دهید تا تصمیمات زندگی خود را بسنجید
• در فعالیت های فوق برنامه آنها شرکت کنید
• با قوانین و انضباط سازگار باشید
• رابطه آنها را با والدین دیگرشان تشویق کنید
• در مورد تغییرات خانواده ارتباط صادقانه داشته باشید
• یک برنامه ثابت و قابل پیش بینی را حفظ کنید
• اطمینان حاصل کنید که آنها احساس راحتی در پرسیدن سوال می کنند
• مدل رفتار مناسب
• به صورت مداوم به او محبت کنید و از او حمایت کنید
• فضای امنی را برای ابراز احساسات به آنها ارائه دهید

مراقب باشید که:

• در مقابل نوجوان خود جر و بحث کنید
• پشت سر والدین دیگر فرزندتان بد گویی نکنید
• نوجوانان خود را در وسط درگیری بین خودتان و دیگر والدینشان قرار ندهید
• از نوجوانان خود نخواهید که به عنوان پیام رسان بین شما و دیگر والدینشان عمل کنند

اگر نوجوان شما مشکلات رفتاری نشان می دهد یا تغییراتی را در خلق و خوی خود تجربه می کند، به دنبال کمک از یک روانشناس حرفه ای باشید. آنها با صحبت کردن با یک متخصص سلامت روان در مورد تغییراتی که تحمل می کنند، بهبود می‌یابند. گاهی اوقات، فقط چند جلسه درمانی می‌تواند در کمک به نوجوانان در حل احساسات خود در مورد موضوع بزرگی مانند طلاق مؤثر باشد.

نشانه های افسردگی

افسردگی یک واکنش رایج به طغیان طلاق است. گاهی اوقات تشخیص علائم افسردگی دشوار است. آنها همیشه به صورت یک حالت بد خلقی یا غم ظاهر نمی شوند.

چند علامت وجود دارد که ممکن است نشان دهنده این باشد که نوجوان شما با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کند:

• افت تحصیلی
• پرخاشگری، عصبانیت، بدخلقی، غم و اندوه
• انزوای بیش از حد
• خواب زیاد
• ابراز ناامیدی یا بی ارزشی
• عزت نفس پایین
• از دست دادن اشتها
• علاقه نداشتن به گذراندن وقت با دوستان یا انجام فعالیت های مورد علاقه

اگر مشکوک هستید که نوجوان شما با افسردگی دست و پنجه نرم می کند، می توانید با یک پزشک در مورد او صحبت کنید. آنها می‌توانند به شما پیشنهاد کنند که به یک درمانگر که تجربه برخورد با گروه سنی و شرایط کودک شما را دارد مراجعه کنید. همچنین، آنها ممکن است بتوانند در صورت لزوم دارو را پیشنهاد دهند.

علائم مصرف مواد

از آنجایی که نوجوانان والدین مطلقه در معرض خطر بیشتری برای درگیر شدن در رفتارهای پرخطر، مانند آزمایش مواد مخدر و الکل هستند، بسیار مهم است که علائم هشدار دهنده مصرف مواد را در نظر داشته باشید. مانند افسردگی، استفاده از مواد همیشه ساده یا آسان نیست.

از برخی علائم که ممکن است نشان دهنده این باشد که نوجوان شما از مواد مخدر یا الکل استفاده می‌کند، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• چشم های خون آلود، مردمک های گشاد شده یا مردمک های دقیق
• تغییر در انتخاب دوستان
• تغییر در رفتار و منش
• خستگی مفرط
• اختلال در قضاوت
• بی انگیزگی
• پوشیدن لباس آستین بلند برای پوشاندن محل‌های سوزن تزریق
• بی توجهی به بهداشت فردی
• دارا بودن فویل، ترازو، لوله، کیسه، فندک و غیره.
• نقض مقررات منع رفت و آمد
• کناره گیری از فعالیت های خانوادگی

برای نوجوانان، طلاق می تواند تغییرات زیادی ایجاد کند. نوجوانان اغلب احساس می کنند که همه چیز در طول و بعد از طلاق کاملاً از کنترل آنها خارج است. آنها ممکن است مجبور شده باشند از خانه ای به خانه دیگر حرکت کنند یا بپرند. گاهی اوقات این تنظیمات و از دست دادن کنترل می تواند باعث شود که آنها احساس غمگینی و ناامیدی کنند.

در حالی که نوجوانانی که طلاق را تجربه کرده‌اند بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های روانی و رفتارهای پرخطر هستند، به یاد داشته باشید که بیشتر نوجوانان بدون آسیب از آن خارج می‌شوند. از چیزهایی که باید مراقب آنها باشید آگاه باشید، ارتباطات باز را حفظ کنید و در صورت نیاز حتما به یک مشاور و روانشناس مراجعه کنید. با کمک شما، نوجوان شما از این امر عبور خواهد کرد.

علل و خطرات موثر در سلامت روان نوجوانان

این موضوع که نوجوان شما دچار مشکل سلامت روانی شده باشد می تواند برای شما نگران کننده و یا حتی ترسناک باشد. اما، درست مانند نظارت بر سلامت جسمی نوجوان خود، ضروری است که مراقب سلامت روانی نوجوان خود نیز باشید.

مسائل مربوط به سلامت روان اغلب در طول سال های پر فراز و نشیب نوجوانی ظاهر می شود. در واقع، طبق گفته آکادمی اطفال آمریکا: “بیش از 14 میلیون کودک و نوجوان در ایالات متحده، دارای یک اختلال سلامت روان قابل تشخیص هستند. مداخله زودهنگام یکی از کلیدهای موفقیت درمان سلامت روان است.

شیوع بیماری های روانی

بیماری روانی در بین کودکان و نوجوانان نسبتاً شایع است. در واقع، طبق گفته اتحاد ملی برای بیماران روانی، تقریباً 22 درصد از نوجوانان دارای اختلال روانی شدید هستند. حدود نیمی از بیماری های روانی از سن 14 سالگی شروع می شود.

داشتن یک بیماری روانی نشانه ضعف یا «دیوانه بودن» نیست. درست مانند برخی از مشکلات سلامت جسمانی که ممکن است برای هر کسی اتفاق بیفتد، بسیاری از مشکلات سلامت روان نیز ممکن است رخ دهد.

متأسفانه، گاهی اوقات بیماری روانی انگ خاصی را به همراه دارد که بسیاری از نوجوانان و والدین آنها را در جستجوی درمان مردد می کند. با این حال، افزایش آگاهی در مورد مسائل مربوط به سلامت روان، به ویژه در مورد اینکه واقعاً چقدر رایج هستند، منجر به پذیرش و درک بیشتر می شود.

انواع مسائل بهداشت روانی که بر نوجوانان تأثیر می گذارد

برای والدین مهم است که در مورد مسائل رایج سلامت روان که در نوجوانان یافت می شود، بدانند. اختلالات خلقی، از جمله انواع مختلفی از افسردگی، اغلب در دوران کودکی شروع می شود. همچنین 9 اختلال اضطرابی که در بین نوجوانان شایع است.

اختلالات رفتاری مانند اختلال نافرمانی مقابله ای و ADHD نیز ممکن است در طول سال های نوجوانی آشکار شوند. بی اشتهایی و پرخوری عصبی، بیشتر در زنان شایع است، اما مردان نیز ممکن است دچار اختلالاتی در خورد و خوراک خود شوند.

اگرچه اختلالات روان پریشی مانند اسکیزوفرنی در اوایل تا اواسط نوجوانی نیز امکان پذیر است، اما این اختلالات معمولاً تا بعد از 18 سالگی ظاهر نمی شوند.

علل بیماری های روانی

محیطی که آنها در آن زندگی می کنند و تجربیات زندگی آنها نقش مهمی در سلامت روان کودک دارد. به عنوان مثال، نوجوانی که آزار جنسی یا یک تجربه آسیب‌زای بزرگ را تجربه کرده است، در معرض خطر بالاتری از بیماری روانی قرار دارد. احساس دوست داشتن، حمایت و ارزش در خانه می‌تواند به کودکان کمک کند تا با استرس‌هایی که در زندگی با آن‌ها مواجه می‌شوند کنار بیایند.

یک محیط امن و پایدار همیشه نمی تواند کودک را در برابر مشکلات روانی محافظت کند. بیولوژی، ژنتیک، و رویدادهای زندگی نیز در احتمال ابتلای کودک به مشکلات سلامت روان نقش دارند.

برخی از کودکان از نظر ژنتیکی بیشتر از سایرین در برابر بیماری های روانی آسیب پذیر هستند. برای مثال، سابقه خانوادگی اختلال دوقطبی، می‌تواند خطر ابتلای نوجوانان به اختلال دوقطبی را افزایش دهد.

مسائل مربوط به مصرف مواد

متأسفانه، بسیاری از نوجوانان مبتلا به بیماری روانی به مصرف مواد به عنوان راهی برای مقابله با مشکلات خود روی می آورند. آنها در معرض خطر بیشتری برای استفاده یا وابستگی به الکل، داروهای تجویزی و یا حتی داروهای بدون نسخه هستند.

نوجوانانی که با بیماری‌های روانی و مصرف مواد دست و پنجه نرم می‌کنند، نیاز به درمان تخصصی دوگانه دارند تا به آن‌ها کمک کند راه‌های جایگزین برای مقابله با علائم خود پیدا کنند.

خطرات بیماری روانی درمان نشده

متأسفانه، طبق مطالعه‌ای که در سال 2013 توسط دانشگاه دوک انجام شد، نیمی از نوجوانان مبتلا به بیماری روانی درمان نمی‌شوند.

گاهی اوقات، والدین فکر می‌کنند نیازی به درمان فرزندشان ندارند و یا ابزار لازم را ندارند. در مواقع دیگر، نوجوانان از خدمات خودداری می کنند. متأسفانه، برخی از مناطق جغرافیایی فاقد روانشناس هستند.

خطرات زیادی وجود دارد که اجازه دهید یک بیماری روانی درمان نشود. برخی از نوجوانان ممکن است به دلیل مشکلات تحصیلی ترک تحصیل کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است به سوء مصرف مواد یا جرم روی آورند. خودکشی همچنین یک خطر بزرگ برای نوجوانانی است که مراقبت های بهداشت روانی مناسبی دریافت نمی کنند.

ممکن است مواقعی در زندگی نوجوان شما وجود داشته باشد که سلامت روان او بهتر از دیگران به نظر برسد. استرس، تغییرات هورمونی و سایر مسائل محیطی می تواند در طول زمان بر خلق و خو و رفتار نوجوان تأثیر بگذارد. با این حال، درمان هر گونه مشکل اساسی مهم است، زیرا در صورت عدم توجه به مشکلات مربوط به سلامت روان، احتمالاً در زمان های چالش برانگیز دوباره ظاهر می شود.

برای مشکلات سلامت روان کمک بخواهید

اگر در مورد وضعیت روانی نوجوان خود نگرانی دارید، مهم است که او را تحت درمان قرار دهید. اغلب، درمان کوتاه مدت با یک متخصص سلامت روان واجد شرایط می تواند تفاوت زیادی در کیفیت زندگی نوجوان شما ایجاد کند.

در صورت داشتن هر گونه نگرانی با پزشک نوجوان خود صحبت کنید. یک پزشک می تواند نوجوان شما را برای ارزیابی با یک متخصص سلامت روان واجد شرایط معرفی کند.

چند نوع افسردگی داریم؟

این که هر چند وقت یکبار احساس ناراحتی کنید امری طبیعی است، اما اگر بیشتر اوقات غمگین هستید طوری که غمگینی شما زندگی روزمره‌اتان را تحت تأثیر قرار داده است، ممکن است دچار افسردگی بالینی شده باشید. بهترین کاری که می‌توانید در این وضعیت انجام دهید این است که با دارو و یا صحبت با یک روانشناس تغییری در سبک زندگی خود ایجاد کنید.

انواع مختلفی از افسردگی وجود دارد. رویدادهای زندگی شما باعث به وجود آمدن برخی از آنها می شود و برای به وجود آمدن برخی دیگر تغییرات شیمیایی در مغز شما باعث می شوند.

علت آن غم و اندوهی که در درون شما وجود دارد، هرچه که باشد، اولین قدم شما برای بهبودی خود این است که به یک روانشناس مراجعه کنید و به او اطلاع دهید که دقیقا چه احساسی دارید. روانشناس می‌تواند در تشخیص نوع افسردگی شما کمک کند. تشخیص نوع افسردگی شما در تصمیم گیری برای روش درمان مناسب شما بسیار مهم است.

اختلال افسردگی اساسی

اگر بیشتر اوقات در بیشتر روزهای هفته احساس غم و اندوه در درون خود می کنید، ممکن است دچار افسردگی شدید و یا اختلال افسردگی اساسی شده باشید.

از علائم دیگر افسردگی شدید می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• به انجام دادن فعالیت های روزانه خود هیچ علاقه‌ای ندارید و هیچ لذتی نمی‌برید
• اخیرا کاهش یا افزایش وزن زیاد داشته‌اید
• در خوابیدن مشکل پیدا کرده‌اید و یا در طول روز مدام احساس خواب آلودگی می‌کنید
• احساس بی قراری و آشفتگی می‌کنید و یا هم از نظر جسمی و هم از نظر ذهنی بسیار سست و کند شده‌اید
• مدام احساس خستگی می‌کنید و بی انرژی هستید
• احساس بی ارزش بودن دارید و یا احساس گناه می‌کنید
• در تمرکز یا تصمیم گیری مشکل دارید
• هر از چندگاهی به فکر خودکشی می‌افتید

اگر پنج تا و یا بیشتر از موارد بالا را در بیشتر روزها به مدت 2 هفته یا بیشتر دارید، به احتمال زیاد روانشناس شما تشخیص دهد که دچار افسردگی شدید شده‌اید.

افسردگی شدید در افراد مختلف، خودش را متفاوت جلوه می‌دهد. با توجه به اینکه افسردگی شما چه احساسی در شما ایجاد می کند، می تواند:

بیشتر روزها احساس تنش دارید و بی قرار هستید. در تمرکز کردن مشکل دارید زیرا مدام نگران هستید و فکر می‌کنید که ممکن است اتفاق وحشتناکی رخ دهد و احساس می کنید ممکن است کنترل خود را از دست بدهید.

مالیخولیا: شما به شدت احساس غمگینی می کنید و غم و اندوه زیادی را در درون خود حمل می‌کنید و هیچ علاقه‌ای به انجام فعالیت هایی که قبلاً از آن لذت می بردید، ندارید. حتی وقتی اتفاقات خوبی می افتد احساس بدی دارید و خوشحال نیستید. شما همچنین ممکن است:

• احساس ضعف کنید به خصوص صبح ها
• کاهش وزن دارید
• بد خواب باشید
• به فکر خودکشی باشید

اگر افسردگی مالیخولیا دارید، احتمالا علائم غم و اندوه شما در صبح‌ها وقتی که از خواب بیدار می‌شوید بدتر می‌باشد. به طور منظم غذا بخورید، حتی اگر احساس گرسنگی نمی کنید.

بیشتر اوقات احساس ناراحتی، غم و اندوه می کنید. همچنین ممکن است:

• زیاد حرف بزنید
• بدون دلیل حرکت کنید، به طور مثال مدام با دستان خود بازی کنید و در اطراف اتاق قدم بزنید
• به طور تنشی عملکرد داشته باشید

گفتار درمانی می تواند برایتان کمک کننده باشد. به یک متخصص سلامت روان مراجعه کنید تا به شما کمک کند راه هایی برای مدیریت افسردگی خود پیدا کنید. او همچنین می‌تواند داروهایی به نام داروهای ضد افسردگی که برایتان می تواند مفید باشد را بهتون پیشنهاد بدهد.

اگر درمان و دارو موثر نباشند، گزینه‌های دیگری وجود دارد که ممکن است پزشک شما پیشنهاد دهد تا انجام دهید، آن گزینه ها عبارتند از:

• درمان تشنج الکتریکی (ECT)
• تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS)
• تحریک عصب واگ (VNS)

ECT از پالس های الکتریکی استفاده می کند، TMS از نوع خاصی از آهنربا استفاده می کند و VNS از یک دستگاه کاشته شده در بدن شما برای درمان استفاده می کند. همه این گزینه ها برای تحریک مناطق خاصی از فعالیت مغز شما طراحی شده اند. این به قسمت هایی از مغز که خلق و خوی شما را کنترل می کنند کمک می کند تا بهتر کار کنند.

اختلال افسردگی مداوم

اگر افسردگی شما 2 سال یا بیشتر طول می کشد، به آن اختلال افسردگی مداوم می گویند. این اصطلاح برای توصیف دو وضعیتی که قبلاً به عنوان دیس تایمی (افسردگی پایدار با درجه پایین) و افسردگی اساسی مزمن شناخته می شد استفاده می شود.

این نوع افسردگی ممکن است علائمی مانند:

• تغییر در اشتهای شما (نخوردن به اندازه کافی یا پرخوری)
• خوابیدن زیاد یا کم
• کمبود انرژی، احساس خستگی مداوم
• عزت نفس پایین
• مشکل در تمرکز یا تصمیم گیری
• احساس ناامیدی

این نوع افسردگی ممکن است با روان درمانی، دارو یا ترکیبی از این دو گزینه، درمان شود.

اختلال دو قطبی

فرد مبتلا به اختلال دوقطبی، که گاهی اوقات “افسردگی شیدایی” نیز نامیده می شود، دارای دوره های خلقی است که ناگهان از انرژی شدید با خلق “بالا” به دوره های افسردگی با خلق پایین غم اندوه، تغییر خلق وخوی می‌دهد.

بیشتر بخوانید: سوالات متداول در مورد «اختلال دو قطبی»

شخصی که دارای اختلال دو قطبی است، زمانی که در خلق پایین است، علائم افسردگی شدید را خواهد داشت. استفاده از دارو می تواند به کنترل نوسانات خلقی فرد دو قطبی کمک کند.

سازمان غذا و دارو آمریکا (FDA) سه دارو را برای درمان مرحله افسردگی تایید کرده است:

• سروکل
• لاتودا
• ترکیب اولانزاپین – فلوکستین

گاهی اوقات پزشکان داروهای دیگری را برای افسردگی دوقطبی تجویز می کنند، مانند داروی ضد تشنج لاموتریژین یا آنتی سایکوتیک غیر معمول Vraylar.

معمولا داروهای ضد افسردگی سنتی به عنوان درمان های خط اول برای افسردگی دوقطبی توصیه نمی شوند زیرا هیچ مدرکی از مطالعات وجود ندارد که نشان دهد این داروها در درمان افسردگی در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی مفیدتر هستند. همچنین، برای درصد کمی از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی، برخی از داروهای ضد افسردگی سنتی ممکن است خطر ایجاد مرحله “بالاتر” بیماری در طول زمان را افزایش دهند.

روان درمانی همچنین می تواند به درمان بیماران دو قطبی کمک کند.

اختلال عاطفی فصلی (SAD)

اختلال عاطفی فصلی دوره ای از افسردگی شدید است که اغلب در ماه های زمستان اتفاق می افتد، زمانی که روزها کوتاه می شوند و کمتر نور خورشید را می‌بینید. این نوع افسردگی معمولاً در بهار و تابستان از بین می رود.

اگر SAD دارید، داروهای ضد افسردگی می توانند به درمان حال شما کمک کنند. نور درمانی هم همینطور. افراد بیمار برای بهبودی باید هر روز حدود 15 تا 30 دقیقه در مقابل نور روشن بنشینید.

افسردگی روانی

افرادی که به افسردگی سایکوتیک دچار شده‌اند معمولا علائم افسردگی شدید و علائم “روان پریشی” را باهم دارند، مانند:

• توهمات (فرد بیمار ممکن است چیزهایی بیند و یا بشنود که وجود ندارند)
• هذیان (باورهای نادرست)
• پارانویا (با این باور اشتباه که دیگران قصد آسیب رساندن به شما را دارند)

افسردگی روان پریشی را می توان با ترکیبی از داروهای ضد افسردگی و ضد روان پریشی درمان کرد. ECT نیز ممکن است یک گزینه درمان باشد.

افسردگی پس از زایمان

آن دسته از زنانی که هفته‌ها و ماه‌ها دچار افسردگی شدید پس از زایمان می‌شوند ممکن است در حین زایمان نیز افسردگی داشته باشند. تقریباً از هر 10 زن، 1 نفر در دوران بارداری افسردگی را تجربه می کند. برای درمان افسردگی بعد از زایمان، می‌توان از داروهای ضد افسردگی که به طور مشابه به درمان افسردگی اساسی که به زایمان ارتباطی ندارد نیز کمک کنند.

افسردگی پیش از قاعدگی (PMDD)

زنان مبتلا به PMDD در ابتدای دوره قاعدگی خود افسردگی و سایر علائم را دارند.

این افراد علاوه بر احساس افسردگی، ممکن است موارد زیر را نیز داشته باشید:

• نوسانات خلقی
• تحریک پذیری
• اضطراب
• مشکل در تمرکز
• خستگی
• تغییر در اشتها یا عادات خواب

داروهای ضد افسردگی یا گاهی اوقات داروهای ضد بارداری می توانند PMDD را درمان کنند.

افسردگی “موقعیتی”

این یک اصطلاح فنی در روانپزشکی نیست. اما زمانی که در مدیریت یک رویداد استرس زا در زندگی خود مشکل دارید، مانند مرگ در خانواده، طلاق یا از دست دادن شغل، می توانید خلق و خوی افسرده داشته باشید. پزشک شما ممکن است این را «سندرم پاسخ به استرس» بنامد.

روان درمانی اغلب می تواند به شما کمک کند دوره ای از افسردگی را که مربوط به یک موقعیت استرس زا است را پشت سر بگذارید.

افسردگی غیر معمول

این نوع اتز افسردگی با غم و اندوه مداوم افسردگی معمولی متفاوت است. در این نوع افسردگی، فرد یک موضوع مشخص را در نظر می‌گیرد که الگویی از علائم افسردگی را توصیف می کند. اگر افسردگی غیر معمول دارید، یک رویداد مثبت می تواند به طور موقت خلق و خوی شما را بهبود بخشد.

سایر علائم افسردگی غیر معمول عبارتند از:

• افزایش اشتها
• خوابیدن بیش از حد معمول
• احساس سنگینی در بازوها و پاها
• انتقاد پذیر نبودن

داروهای ضد افسردگی می توانند کمک کنند. پزشک شما ممکن است نوعی دارو به نام SSRI را به عنوان درمان خط اول به شما پیشنهاد کند.

آنها همچنین ممکن است گاهی اوقات نوع قدیمی‌تری از داروهای ضد افسردگی به نام MAOI (مهارکننده مونوآمین اکسیداز) را به شما توصیه کنند که دسته‌ای از داروهای ضد افسردگی است که به خوبی در درمان افسردگی غیر معمول نتیجه داده است.

درمان افسردگی مقاوم

حدود یک سوم از افرادی که برای افسردگی درمان می شوند چندین روش درمانی را امتحان می کنند که موفقیت آمیز نبوده. اگر شما هم جزو این دسته از افراد هستید، ممکن است افسردگی مقاوم در مقابل درمان داشته باشید. دلایل زیادی وجود دارد که افسردگی شما ممکن است به درمان مقاومت نشان دهد. برای مثال، ممکن است در شرایط دیگری باشید که درمان افسردگی شما را دشوار می کند.

اگر افسردگی مقاوم به درمان برای شما تشخیص داده شود، پزشک ممکن است گزینه های درمانی کمتر مرسوم را توصیه کند. درمان تشنج الکتریکی (ECT) گاهی اوقات در این شرایط پیشنهاد می‌شود.

چند سوال قبل از طلاق از خود بپرسید

شما به نقطه ای از ازدواج خود رسیده اید که به طور جدی به فکر طلاق هستید. چند سوال قبل از طلاق از خود بپرسید، این تصمیم عواقب منفی بالقوه ای برای شما، همسرتان و کسانی که در زندگی به آنها نزدیک هستید دارد. این انتخابی است که باید دقیق و جدی به آن فکر کرد. چه چیزی شما را به نقطه ای رسانده است که طلاق تنها گزینه ی باقیمانده است؟

جواب این سوال پیچیده و دشوار خواهد بود.

برخی از مردم می گویند که “احساسات میان آنها از بین رفته است.” رسیدن به این نقطه غم انگیز و دردناک است. اگر با هم رابطه دارید، تصور واضحی از احساسات خود نسبت به همسرتان نخواهید داشت، ضمنا مقایسه همسر با معشوق جدید، قیاسی غیر واقعی و غلط است!

اگر چه میان شما زمانی احساسات وجود داشت اما حال چنین نیست چرا که اگر بود، هرگز قرار دومی وجود نداشت، چه رسد به ازدواج مجدد.
برای بازگرداندن احساسات خود، باید خود شما تمایل داشته باشید که رفتار صحیح را بر احساسات شدید خود ترجیح دهید. رفتار صحیح به گونه ای که گویی احساس دوست داشتن نسبا به همسر خود دارید ممکن است تأثیر بسیار شگفت انگیز و مثبتی بر تعامل شما با همسرتان داشته باشد.

اگر مایل نیستید به سهم خود در وضعیت و شرایط فعلی ازدواج خود نگاه کنید، مطمئناً برخی از مشکلات خود را به رابطه بعدی خود منتقل خواهید کرد. برای شما ضروری است که، در مورد تغییر رفتار و منش خود فکر کنید و ویژگی های شخصیت خود را بهبود بخشید.

قبل از طلاق از خود بپرسید شما به عنوان یک زوج، برای رفع مشکلات رابطه تان چه اقداماتی کرده اید؟

اگر هرگز با هم به مشاوره ازدواج نرفته اید، امتحان کردن آن خالی از لطف نخواهد بود، از طرف دیگر، شاید شما تلاش ها و اقداماتی کرده اید، اما این نهایت تلاش شما نبوده است. شاید درمانگری که انتخاب کردید برای یکی یا هر دوی شما مناسب نبوده است و یا، همانطور که گاهی اوقات اتفاق می‌افتد، یکی از زوجین یا هر دو همه مسائل را صادقانه مطرح نکرده است!
در این نقطه بحرانی در ازدواج خود، به دنبال یک درمانگر ازدواج، با مهارت بالا باشید. این تصمیم خیلی مهمی است. همچنین این احتمال وجود دارد که هر دوی شما در رابطه با مسائل زناشویی خود در حل مشکلات ضعیف بوده اید و به کمک یک شخص حرفه ای نیاز دارید.

طلاق چه تاثیری بر فرزندان شما خواهد داشت؟

اگر فرزندانی دارید که هنوز در خانه هستند، باید به این فکر کنید که چگونه این امر بر زندگی آنها تأثیر می گذارد. این مساله چیزی است که بدون توجه به اینکه روند طلاق برای شما و همسرتان راحت و قابل هضم است، اما باید توجه داشته باشید که جدایی شما زندگی فرزند دلبندتان را تغییر خواهد داد.

بیشتر بخوانید: هر آنچه که باید درباره زوج درمانی بدانید

حتی ممکن است مانند بسیاری از افراد از طلاق خود پشیمان شوید! آیا با بودن شریک زندگی جدید همسرتان، در کنار فرزندانتان مشکلی ندارید؟ شما نمی توانید این حس را کنترل کنید. خانواده های مختلط عوارض زیادی در این زمینه متحمل شده اند. طلاق، برای ازدواج‌ های بعدی اثر بدی خواهد داشت. از آنجایی که این امر به نفع شما نیست، چرا سعی نمی کنید وضعیت فعلی خود را بهتر کنید؟

بهترین زمان در رابطه شما چه بوده است؟

چه زمانی بیشترین ارتباط را با همسرتان احساس کرده اید؟ چه اتفاقی می افتاد که بیشترین لذت و شادی را احساس می کردید؟ به این فکر کنید که چه چیزی شما را جذب شریک زندگی خود کرده است. عاشق چه ویژگی هایی از همسر خود شدید؟ در این لحظه فقط روی نکات مثبت تمرکز کنید. آیا می توانید بازگشت به آن زندگی را تصور کنید؟ اگر بتوانید آن را تصور کنید، این احتمال وجود دارد که بتوانید با روند درست به آنجا برسید.

برای مدت طولانی در حباب بلاتکلیفی نمانید. ممکن است راحت به نظر برسد، اما شما واقعاً فقط سه انتخاب دارید: (1) ثابت بمانید و همانطور که هست ادامه دهید، (2) حرکت به سمت جدایی و طلاق، (3) تلاش همه جانبه برای آشتی کردن.

دوسوگرایی را می‌توان انجام داد، که به بهترین وجه با متخصصان مناسب انجام می‌شود. در واقع، فرآیندی به نام «مشاوره تشخیص» در کمک به زوج‌ هایی که در آستانه طلاق قرار دارند، بسیار مؤثر خواهد بود. چرا که در تصمیم گیری نهایی به زوجین کمک به سزایی می کند‌.

8 کار که مردم برای کنترل اضطراب اجتماعی انجام می دهند

اگر منتظر هستید تا احساس کنید که اضطراب اجتماعی شما تحت کنترل است تا از منطقه ی امن خود بیرون بروید، ممکن است هرگز به آن نقطه نرسید. در این میان، چرا با انجام کارهای کوچکی که می تواند به شما کمک کند، این احساس را به خود ندهید که  اضطراب اجتماعی شما تحت کنترلتان است، بنا بر همان جمله ی معروفی که می گوید اگر چیزی را می خواهی آن را تظاهر کن تا به واقعیت تبدیل شود. در ادامه مقاله با ما همراه باشید تا درباره راهکارهای موثر در کنترل اضطراب اجتماعی و کارهایی که مردم برای آن انجام می دهند اطلاعات جامعی در اختیار شما قرار دهیم…

اقداماتی برای کنترل اضطراب اجتماعی

اگر احساس می کنید که در زندگی تان هیچ قدرتی ندارید (همانطور که بسیاری از افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی احساس می کنند)، انجام کارهای کوچکی که باعث می شود احساس کنید کنترل بیشتری بر روی زندگی تان دارید می تواند به شما کمک کند.

حتی اگر احساس کی کنید که کنترل زندگی، سلامت روانی یا اضطراب اجتماعی خود را در دست ندارید، اگر بخواهید طوری رفتار کنید که این موارد را تحت کنترل دارید چه می شود؟ این کار باعث می شود مانند افرادی که همه چیز را تحت کنترل دارند رفتار کنید و به مرور احساس قدرت بیشتری داشته باشید. این در واقع همان رویکرد قدیمی “تظاهر کن تا زمانی که آن را به واقعیت تبدیل کنی” است که می تواند بسیار مؤثر باشد.

برای انجام این کار، فهرستی از کارهای کوچکی که می‌توانید انجام دهید، تهیه کنید تا احساس کنید کنترل بیشتری دارید. اطمینان حاصل کنید که لیست حاوی مواردی است که بسیار واضح و دقیق هستند. همچنین، به جای تهیه ی لیست از کارهایی که نباید انجام ندهید، روی کارهایی که باید انجام دهید تمرکز کنید. در ادامه چند ایده برای شروع این کار به شما ارائه می کنیم. این کارها همگی چیزهایی هستند که انجام آن ها برای فردی که بر اضطراب اجتماعی خود غلبه کرده، کاری آسان است. شما می توانید با به دست آوردن کمی کنترل بر روی این بخش های کوچک زندگی خود، راه غلبه بر اضطراب اجتماعی تان را آغاز کنید.

برای اینکه فرآیند یادگیری مهارت های مقابله با اضطراب اجتماعی کمتر برایتان طاقت فرسا باشد، هر بار یک مورد را برای کار انتخاب کنید و تا زمانی که احساس کنید بر آن مسلط شده اید به کارکردن بر روی آن مورد ادامه دهید. در این زمینه می توانید از بهترین روانپزشک کمک بگیرید تا بهتر بتوانید این مشکل را حل نمایید.

یک انتخاب بحث برانگیز انجام دهید

مواردی که می توانید برای کار کردن بر روی آن ها انتخاب کنید، ممکن است شامل دنبال کردن یک نامزد سیاسی، انتخاب یک مسیر شغلی خاص، یا صرفاً «نه» گفتن به چیزی باشد که برای شما خوشایند نیست. با ایستادن در برابر چیزی که کمی بحث برانگیز است، به خود نشان می دهید که از نظرات منفی دیگران نمی ترسید.

پیشگام باشید

اولین نفری باشید که در محل کار حاظر می شود، پیش از سایرین به مهمانی برسید. به عنوان نفر اول برای ارائه ی خود اقدام کنید. انتخاب اولین نفر بودن، به مغز شما می‌ گوید که از چیزی نمی‌ ترسید و برای مقابله با آنچه بر سر راهتان قرار می ‌گیرد کاملاً آماده‌ هستید.

چیزهای جدید را امتحان کنید

جاهایی را برای قدم زدن انتخاب کنید که قبلاً هرگز نرفته اید. در یک کلاس هنری نام نویسی کنید. اگر تا به حال در مراسم های عمومی شرکت نکرده اید، سعی کنید در این مراسم ها حضور پیدا کنید. به یک سفر از پیش تعیین نشده بروید (بسته به امکانات شما می تواند سفری محلی و یا سفر به یک جای دور باشد). امتحان کردن چیزهای جدید باعث می شود احساس کنید ماجراجو هستید و داشتن اضطراب نمی تواند شما را متوقف کند.

مدبر و ملاحظه گر باشید

سعی کنید در برقراری ارتباط با دیگران شما آغاز کننده باشید، با پرسیدن سوالاتی دیگران را وارد گفتگو کنید. زمانی که وارد یک جمع جدید می شوید خود و یا دوستانی که همراه شما هستند را با اعتماد به نفس تمام معرفی کنید. کاری کنید که افراد در خانه ی شما احساس راحتی کنند. انجام این کارهای کوچک متفکرانه شما را مجبور می کند که تمرکز بر روی خودتان را متوقف کنید و شروع به تمرکز بر روی دیگران کنید.

تحرک و مشارکت داشته باشید

نه اینکه فقط ورزش کنید بلکه راه هایی پیدا کنید که بدن شما را به چالش بکشد. یک کلاس رقص، یوگا یا چیزی مانند این ها که به نظرتان جالب می رسد را امتحان کنید. انتخاب فعالیت های گروهی شما را به چالش می کشد تا خود را فردی ببینید که از بودن در کنار دیگران لذت می برد.

به خودتان احترام بگذارید

با خودتان خوب صحبت کنید و چیزهایی بگویید که دوست دارید شخص دیگری به شما بگوید. چیزهایی را بگویید که وقتی آن ها را به دیگری می گویید برایشان انرژی بخش و دلپذیر است. با چیزهایی که می گویید می توانید عزت نفس و احترام به خود را نشان دهید و این کار به تدریج مغز شما را برای مهربانی بیشتر با خود و دیگران تربیت می کند.

قدردان باشید

هر روز از میان چیزهایی که بابت آن ها شکرگزار هستید 3 مورد را انتخاب کنید و در یک دفترچه ی یادداشت بنویسید. برای هر روز خود یک جمله ی شکرگذاری تعیین کنید و در طول روز آن را با خود تکرار کنید.

ارزش های خود را شناسایی کنید

شما نیز مانند هر انسان دیگری در اعماق وجود خود ارزش‌هایی دارید، سعی کنید این ارزشمندی هایتان را کشف کنید. برای چیزی که به آن اعتقاد دارید بجنگید. برای کمک در زمینه ای که به آن علاقه دارید داوطلب شوید. پیروی از ارزش ‌هایتان به شما احساس هدفمندی می‌ دهد و به شما کمک می‌ کند تا بر هر اضطرابی که در طول این مسیر بروز می‌ کند، غلبه کنید.

خودشکوفایی

آیا در مورد سلسله مراتب نیازهای مازلو (Maslow) چیزی شنیده اید؟ مازلو در واقع یک هرم از نیازهای انسان است که از ابتدایی ‌ترین تا پیشرفته ‌ترین نیازها افزایش می‌یابد، با این ایده که تا زمانی که سطح زیر آن برآورده و تأمین نشود، نمی ‌توانید به یک سطح بالاتر بروید.

طبقات هرم مازلو به این ترتیب پیش می روند:

نیازهای فیزیولوژیکی: تنفس، غذا، آب، رابطه ی جنسی، خواب

امنیتی: منابع، اشتغال، سلامت، خانواده

عشق، تعلق: دوستی، خانواده، صمیمیت جنسی

عزت: عزت نفس، موفقیت، احترام

خودشکوفایی: خلاقیت، اخلاق، خودانگیختگی، پذیرش

---

به عنوان مثال، اگر نیازهای اولیه ی فیزیولوژیکی یا امنیتی شما برآورده نشود (غذا یا سرپناه نداشته باشید، یا سلامتی شما به خطر افتاده باشد)، جستجو یا دستیابی به عشق یا تعلق برای شما بسیار دشوار خواهد بود، زیرا بخش زیادی از تمرکز شما بر روی نیازهای اولیه تان معطوف شده است.

نیاز «خودشکوفایی» در راس این هرم قرار دارد. خودشکوفایی مرحله ای است که در آن افراد به دنبال سطوح بالاتری از تحقق اهدافشان هستند. ممکن است خودشکوفایی را به‌ عنوان چیزی در «رأس هرم» در نظر بگیرید که وقتی همه ی نیازهای دیگر زندگی‌تان را محقق کردید، بخواهید به دنبال دستیابی به آن بروید.

اضطراب اجتماعی و خودشکوفایی

خودشکوفایی چگونه با اضطراب اجتماعی مرتبط است؟ اگر خودشکوفایی را در روند مقابله با اضطراب اجتماعی اعمال کنید، ممکن است تصور کنید که فردی که با SAD دست و پنجه نرم می کند در سطح نیازهای ایمنی گیر کرده است. اگر روزانه با اختلال اضطراب اجتماعی دست و پنجه نرم می کنید، ممکن است کنترل ذهن و بدن خود را نداشته باشید. همچنین ممکن است در پیدا کردن و یا حفظ یک شغل، ملاقات با افراد و موقعیت های دیگر مشکل داشته باشید.

اضطراب اجتماعی، جستجوی دوستی، بهبود پیوندهای خانوادگی، احساس خوب نسبت به خود داشتن و احترام به خود را برای شما دشوار می کند.

همچنین ممکن است خلاقیت، خودانگیختگی و پذیرش را برای شما سخت کند. وقتی بر روی زمان حمله ی اضطرابی بعدی خود تمرکز می کنید، عقب نشینی و پذیرش خود، انتخاب کارهای خلاقانه یا برنامه ریزی خودجوش برای شما می تواند کار سختی باشد.

اما آیا باید اینطور باشد؟ آیا مازلو لزوماً در همه ی موارد صادق است؟

نتایج یک تحقیق که در سال 2011 در مجله ی شخصیت و روانشناسی اجتماعی منتشر شده نشان داد که یک فرد می تواند به خودشکوفایی و روابط اجتماعی خوب دست یابد، حتی اگر نیازهای اساسی و امنیتی او به طور کامل برآورده نشده باشد.

شاید این بدان معناست که حتی اگر شما همچنان با اضطراب اجتماعی مبارزه می کنید، باز هم می توانید به سمت خودشکوفایی پیش بروید. سعی کنید هر روز تغییرات کوچکی ایجاد کنید تا احساس کنید کنترل بیشتری بر روی زندگی و روابط اجتماعی خود دارید. هر بار روی یک مورد تمرکز کنید تا زمانی که کاملاً به آن مسلط شوید. در کنار این تغییرات کوچک، می توانید بر روی غلبه بر اضطراب خود نیز کار کنید.

فراتر از انجام این کارها برای سوق دادن خود به سمت خودشکوفایی، به چیزهایی که نمی توانید کنترل کنید، از قبیل چیزهایی مانند اینکه دیگران در مورد شما چه فکری می کنند، آنچه در گذشته ی شما اتفاق افتاده است، محدودیت های جسمی یا ذهنی نیز توجه داشته باشید. با برداشتن تمرکز خود از روی این موارد، متوجه خواهید شد که در موقعیت هایی که معمولاً احساس اضطراب می کردید، حالا دیگر راحت تر می توانید از زندگی خودتان لذت ببرید.