ویژگی های افراد تاب آور آنها را قادر می‌سازد تا با چالش‌های زندگی کنار بیایند و از سختی‌ها نجات پیدا کنند. تاب آور بودن به معنای داشتن توانایی مقاومت در برابر ناملایمات و تسلیم‌نشدن در برابر رویدادهای دشوار زندگی است. این مهارتی است که می‌تواند در طول زمان از درس‌ها و تجربیاتی که فرد در حین رشد در زندگی کسب می‌کند، توسعه یابد‌.   با ما در این مقاله همراه باشید تا به برخی از ویژگی های افراد تاب آور بپردازیم.

تاثیر ویژگی های افراد تاب آور بر سازگاری با سختی ها

ویژگی های افراد تاب آور به آنها کمک می کند تا خود را با سختی ها سازگار کنند و از موقعیت‌های دشوار عبور کنند. مهارت تاب‌آوری و تحمل سختی به این معنا نیست که فرد استرس یا چالش‌های سلامت روانی نداشته باشد، بلکه به معنای سازگاری با آنها، یادگیری نحوه مدیریت آنها و درخواست کمک از روان درمانگر در صورت نیاز است. به‌ طور خلاصه، ویژگی‌های افراد تاب ‌آور به آنها کمک می‌کند تا با سختی‌ها سازگار شوند و به آن‌ها اجازه می‌دهد مثبت و انعطاف‌پذیر باشند و درعین‌حال از داشتن مهارت‌های حل مسئله برخوردار باشند.

تاثیر ویژگی های افراد تاب آور بر افزایش خودآگاهی

خودآگاهی یکی از ویژگی های مهم این مهارت است. افزایش خودآگاهی باعث افزایش  هدفمندی و انعطاف پذیری روانی در برای کسانی می‌شود که می‌خواهند در زندگی با آرامش بیشتری عمل کنند. با خودآگاهی افراد می‌توانند آگاهانه تصمیم بگیرند که چه فکری می‌کنند، چه احساسی دارند و چگونه عمل می‌کنند که می‌تواند منجر به رضایت بیشتر از زندگی می‌شود.

بیشتر بخوانید: درمان افسردگی

10 ویژگی افراد تاب آور چیست؟

افراد تاب آور می توانند در برابر چالش های دشوار مقاومت کنند و بر آنها غلبه کنند و پس از هر سختی به حالت عادی خود بازگردند. در مقابل، افراد ضعیف به راحتی حتی با یک شکست شکست می‌خورند و ممکن است بهبودی پیدا نکنند. خصوصیات افراد تاب آور در زیر آورده شده است:

بیشتر بخوانید: درمان استرس

سخن آخر

ویژگی های افراد تاب آور باعث می‌شود تا افراد  ظرفیت عاطفی خود را برای عبور مؤثر از پیچیدگی‌ها و مشکلاتی که در زمینه‌های خانوادگی و اجتماعی با آن مواجه می‌شوند، پرورش دهند. این مهارت شامل بسیاری از مهارت ها، نگرش ها و ارزش هایی است که در طول زمان رشد می‌کنند؛ بنابراین روش خاصی برای آموختن آن وجود ندارد.

سوالات متداول ویژگی های افراد تاب آور

مشاوره خانواده  در زعفرانیه چیست؟

مشاوره خانواده یا خانواده درمانی روشی است که روابط خانوادگی سالم را حفظ می‌کند و بسیار کاربردی است. هدف از انجام مشاوره خانواده شناسایی مشکلات در خانواده و یافتن راه حل برای رفع آن است. این مسائل می تواند عاطفی، روانی یا رفتاری باشد.

بسیاری از رویکردهای خانواده درمانی از نظریه سیستم های خانواده سرچشمه می گیرند. این نشان می‌دهد که خانواده‌ها به جای گروه‌هایی از افراد که مستقل از یکدیگر عمل می‌کنند، در سیستم‌هایی نیز باهم کار می‌کنند.

بر اساس نظریه سیستم های خانواده، تغییرات در یکی از اعضای خانواده بر تغییرات در سایر افراد خانواده تأثیر می گذارد.

بیشتر بخوانید: بهترین روانپزشک آنلاین

تفاوت خانواده درمانی و مشاوره خانواده چیست؟

در اصل اصطلاحات “خانواده درمانی” و “مشاوره خانواده” هر دو یکی هستند و هدف جفتشان بهبود روابط بین افراد یک خانواده است. هر دو با صحبت کردن در مورد رویداد هایی که در یک خانواده به حل تعارضات، موانع یا مسائل مربوط به سلامت روان افراد کمک می‌کنند.

ممکن است روش درمانی یک درمانگر نسبت به یک مشاور متفاوت باشد. معمولاً یک مشاور تنها نیاز به مدرک لیسانس دارد و یک درمانگر باید دارای مدرک کارشناسی ارشد و مجوز باشد.

به عنوان مثال، مشاوران معمولاً با افرادی که اختلالات مصرف مواد دارند کار می کنند. در بیشتر موارد، بالینی که مشاوره خانواده را انجام می دهد، درمانگر خواهد بود. در طول ملاقات و اولبین جلسه مشاوره، خانواده‌ها می‌توانند درباره مشاوره یا رویکرد روان‌شناختی خاص هر سوالی که دارند رو بپرسند.

مزایای مشاوره خانواده در زعفرانیه

مزایای مشاوره خانواده در زعفرانیه، از خانواده ای به خانواده دیگر متفاوت است، اما می تواند شامل موارد زیر باشد:

تحقیقات انجام شده در سال 2019 نشان می دهد که خانواده درمانی به طور موثر به مسائل مربوط به کودکان، از جمله:

بهترین مشاوره خانواده در زعفرانیه می تواند به کاهش خطر برخی از بیماری های روانی در نوجوانان کمک کند.

بر اساس یک مطالعه 2020 از یک منبع مطمئن، خانواده ها ممکن است درمان را برای رسیدگی به موارد زیر مفید بدانند:

آیا خانواده درمانی موثر است؟

با توجه به مطالعاتی که طی سال ها انجام شده است، نشان می دهد که خانواده درمانی یک شکل مؤثر از مشاوره است.

یک بررسی منابع معتبر در سال 2018 اشاره می‌کند که مشاوره خانواده و سایر رویکردهای خانواده‌محور، مانند آموزش و برنامه‌های والدین، در موقعیت‌های مختلف مؤثر هستند، از جمله:

• مشکلات خواب، تغذیه و دلبستگی در دوران نوزادی
• بهبودی از کودک آزاری و بی توجهی به کودک
• شرایط رفتاری
• اختلال در غذا خوردن

خانواده درمانی همچنین برای نوجوانانی که دارای شرایط سلامت روان نیستند، صرف نظر از جنسیت آن ها، موثر بوده است. با توجه به تحقیقات انجام شده نوجوانان مشکلات داخل خانواده و خارج از خانواده کمتری را پس از درمان گزارش کردند.

همچنین طبق گزارشاتی که برخی والدین داده‌اند، آنها روش‌های فرزندپروری مؤثرتری  را آموخته اند و با انجام آن روش ها احساس کرده‌اند که خانوادشان به هم نزدیک تر شده‌اند. البته مادران بیشتر از پدران مشاوره خانواده و یا خانواده درمانی را برای خانوادشان مفید می‌دانند.

انواع مشاوره خانواده در زعفرانیه

بعضی از مشاوران علاوه بر مشاوره در کلینیک به خانه افراد نیز برای مشاوره می‌روند، این صورت از مشاوره می‌تواند به والدین احساس راحتی بیشتری بدهد. اما خانواده هایی نیز هستند که دریافت مشاوره در خارج از خانه را ترجیح می دهند.

چندین نوع مشاوره خانواده در زعفرانیه وجود دارد:

نوجوانان اغلب خود را در موقعیت‌های دشواری با دوستان، پارتنر و یا سر قرار می‌بینند که در آن در برقراری ارتباط با نیازها یا ارزش‌های خود به مشکل برمی‌خورند. حتی زمانی که خود می‌دانند که کسی در حال عبور از حد و مرز رابطه با آنها است، ممکن است برای بیان اینکه این موقعیت باعث ناراحتی آنها شده است، اعتراض نکنند. به همین دلیل، والدین باید با نوجوانان خود برای ایجاد حد و مرز در روابط با دیگران، فرزندانشان را راهنمایی کنند. در ادامه به این موضوع که “حد و مرز چیست” پرداخته می‌شود.

اگرچه مرزهای رابطه برای همه متفاوت است، اما وقتی به درستی انجام شود، به نوجوانان کمک می کند تا برای محافظت از خود محدودیت هایی را با دیگران تعیین کنند. تعیین حد و مرز در روابط به نوجوانان اجازه می دهد تا با افراد دیگر در مورد اینکه چه چیزی خوب است و چه چیزی برای آنها خوب نیست ارتباط برقرار کنند و برای دوستی نوجوانان و روابط دوستی ضروری است.

حتی ممکن است برای برخی از افراد بزرگسال در زندگی آنها مانند یک مربی یا یکی از بستگان، داشتن مرزهایی لازم باشد. در این مقاله چند دستورالعمل برای کمک به نوجوان خود در تعیین حد و مرز رابطه وجود دارد.

بیشتر بخوانید: دانش آموزان دارای تروما

حد و مرز چیست؟

حد و مرز رابطه محدودیت هایی هستند که نوجوانان برای محافظت از خود در برابر صدمه دیدن، دست درازی یا سوء استفاده ایجاد می کنند. به عنوان بیانی از ارزش خود، مرزها به دیگران اجازه می دهد تا بدانند نوجوان شما کیست، برای چه چیزی ارزش قائل است و چگونه می خواهد با او رفتار شود. علاوه بر این، حد و مرز در روابط به ایجاد فضای بین نوجوان شما و سایر افراد در زمانی که به آن نیاز دارند کمک می کند.

حد و مرزهای سالم برای موفقیت روابط حیاتی هستند – هم مرز دوستانه و هم مرز عاشقانه. صحبت در مورد تعیین مرزها به نوجوانان کمک می کند تا احساس کنند و محدودیت های خود را تشخیص دهند و همچنین از آنها می خواهد که به وضوح و صادقانه در مورد آن احساسات و محدودیت ها صحبت کنند.

چرا حد و مرز در روابط مهم هست

یادگیری چگونگی تعیین حد و مرزها – چه فیزیکی و چه احساسی – بخش مهمی از رشد است. همچنین برای ایجاد روابط دوستانه نیز ضروری است.

با این حال، متأسفانه، بسیاری از نوجوانان در تعیین حد و مرز با دوستان خود و در روابط دوستی خود مشکل دارند. و هنگامی که این اتفاق می افتد، آنها را در معرض خطر همه چیز قرار می دهد، از دوستی های ناسالم گرفته تا زورگویی و سوء استفاده از قرار ملاقات.

البته تعیین حد و مرز در روابط کار آسانی نیست. این ناخوشایند است و نوجوان را مجبور می کند تا بر جای خود بایستند و چند خط دور خود بکشند. علاوه بر این، ایجاد مرزها به افراد دیگر می تواند باعث ایجاد مکالمات دشوار یا موقعیت های ناراحت کننده شود.

با این حال، این یکی از مهمترین چیزهایی است که نوجوانان باید یاد بگیرند که چگونه انجام دهند. نه تنها ایجاد مرزها با افراد دیگر به ایمن نگه داشتن نوجوان شما کمک می کند، بلکه می تواند به محافظت از سلامت روان او نیز کمک کند. قرار گرفتن در یک رابطه ناسالم یا تجربه سوء استفاده از قرار ملاقات، تعدادی عواقب منفی دارد.

اگر نوجوان شما افرادی مانند دوستان قلابی، پارتنر کنترل کننده یا بزرگسالی دارد که باعث می شود احساس ناراحتی، بی احترامی یا بی لیاقتی در او ایجاد کند، باید حد و مرزهایی را با آن افراد در نظر بگیرد. اجازه دادن به افراد برای رفتار ناسالم با آنها نه تنها منجر به روابط ناسالم می شود، بلکه می تواند از نظر ذهنی و عاطفی بر نوجوان شما نیز تأثیر بگذارد.

نحوه تعیین حد و مرز در روابط

مانند بزرگسالان، نوجوانان نیز در روابط خود با سناریوهای مختلفی مواجه می شوند. آنها ممکن است نیاز داشته باشند که به یکی از دوستانشان بگویند که نمی‌توانند در امتحان تقلب کنند و یا به شخص دیگری بگویند که نمی خواهند پشت سر افراد دیگر بدگویی کنند. شاید دوست دیگری دارند که همیشه پول قرض می کند. اینها همه سناریوهایی هستند که تعیین مرزها می تواند برای مقابله با آنها مفید باشد. نوجوانان حتی ممکن است در موقعیت هایی قرار بگیرند که نیاز دارند احساسات خود را در مورد رابطه جنسی بیان کنند.

نکته این است که نوجوان شما در طول زندگی‌اش با موقعیت‌های مختلفی مواجه می‌شود که ارزش‌ها و باورهای او را به چالش می‌کشد و دانستن اینکه چگونه حد و مرزها را تعیین کند می‌تواند به او کمک کند که ایمن بماند و به آنچه که هستند وفادار بماند. در اینجا چند نکته برای تعیین حد و مرز در روابط وجود دارد:

به نوجوان خود کمک کنید تا احساسات خود را شناسایی کند

یادگیری تشخیص و برچسب زدن احساسات مختلف آنقدرها هم که به نظر می رسد آسان نیست. تمرین لازم است تا نوجوان شما صبر کند و به احساس خود در هر موقعیتی فکر کند. آنها ممکن است تشخیص دهند که ناراحت هستند، اما آیا عصبانی، ناامید یا غمگین هم هستند؟ توانایی تشخیص دقیق احساس آنها اولین قدم در تعیین مرزها است.

به نوجوان خود بیاموزید که به احساس خود اعتماد کند

بگذارید نوجوانتان بداند که همیشه باید به حس خود اعتماد کند. اگر چیزی در مورد یک موقعیت اشتباه یا ناموفق باشد، احتمالاً همین گونه است. آنها صرف نظر از اینکه دیگران چه می گویند، بیش از حد حساس نیستند. نکته این است که آنها باید به آنچه هستند صادق باشند – نه آن چیزی که دیگران از آنها انتظار دارند.

به آنها کمک کنید تا رفتارهای غیرقابل قبول را شناسایی کنند

گاهی اوقات نوجوانان برای تعیین اینکه یک رابطه یا دوستی سالم چگونه به نظر می رسد به کمک نیاز دارند. به طور مرتب با آنها در مورد آنچه که یک رابطه عاشقانه یا دوستی سالم را تشکیل می دهد و همچنین اینکه احترام به نظر می رسد صحبت کنید.

این غیر معمول نیست که نوجوانان رفتارهای ناسالم دیگران را بپذیرند، اما وقتی این کار را انجام می دهند، ارزش خود را به خطر می اندازند.

به آنها یادآوری کنید که همه سزاوار این هستند که با آنها با مهربانی و احترام رفتار شود و اگر کسی با آنها خوب رفتار نمی کند، ممکن است لازم باشد محدودیت هایی را با آن شخص تعیین کند.

به اهمیت حد و مرز در روابط مجازی نیز توجه کنید

بیشتر روابط امروزی دارای یک جزء مجازی هستند. با نوجوان خود در مورد آداب معاشرت مجازی، رابطه جنسی و سوء استفاده از قرارهای مجازی صحبت کنید. اطمینان حاصل کنید که آنها می دانند چگونه در فضای آنلاین ایمن بمانند و همچنین با افرادی که ارزش های آنها را نقض می کنند مرزهایی تعیین کنند.

به آنها عبارات کلیدی بدهید که می توانند برای مدیریت موقعیت ها استفاده کنند

تعیین حد و مرز سخت است و نیاز به تمرین زیادی دارد. همچنین چیزی است که نیاز به تفکر و تصمیم گیری دارد. به همین دلیل، نوجوانان به عبارات اساسی نیاز دارند که برای آنها زمان بخرد. برخی از مثال‌ها عبارت‌اند از: “اجازه دهید در مورد آن فکر کنم و به شما اطلاع دهم”، “نه ممنون. من با آن موضوع راحت نیستم” یا “اجازه دهید با والدینم صحبت کنم و فردا به شما اطلاع دهم.”

داشتن چند عبارتی که می توانند در همان لحظه بگویند، آنها را از غرق شدن در هرج و مرج یا تسلیم شدن در برابر فشار همسالان باز می دارد.

به آنها اجازه دهید در خانه تمرین کنند

ایجاد مرزها با شخص دیگر آسان نیست – حتی برای برخی از بزرگسالان. به همین دلیل، نوجوانان باید در یک محیط امن با افرادی که می دانند بدون قید و شرط آنها را دوست دارند تمرین کنند.

به نوجوان خود اجازه دهید به موضوع هایی که دوست ندارند «نه» بگویند و مرزهای شخصی خود را تعیین کند. این ممکن است به این معنی باشد که اعضای خانواده بدانند که گاهی اوقات به فضا نیاز دارند.

نوجوان خود را تشویق کنید تا در خانه استقلال داشته باشد و به او اجازه دهید نظرات خود را بیان کند و تصمیم بگیرد.

توضیح دهید که دوستی ها محدودیت هایی دارند

در بسیاری از مواقع، نوجوانان در دام این باور می افتند که باید برای دوستان خود همه چیز باشند. تاکید کنید که هر دوستی متفاوت است و نقش متفاوتی در زندگی آنها خواهد داشت.

دوست خوب بودن، نیازی به توافق بر سر هر موضوع ندارد. در واقع داشتن عقاید یا عقاید متفاوت چیزی است که روابط را بسیار جالب می کند. به نوجوان خود قدرت دهید تا معتبر باشد و دوستی های سالم پیدا کند.

مهارت های خوب تعیین حد و مرز در روابط را به او یاد دهید

یکی از بهترین راه‌ها برای آموزش مهارت‌های مرزبندی خوب به نوجوان، الگوبرداری از رفتار در زندگی‌تان است. روابط خود را با دیگران ارزیابی کنید. آیا با ایجاد مرزهایی با افرادی که سعی می کنند از شما سوء استفاده کنند یا با شما خوب رفتار نمی کنند، الگوی خوبی قرار می دهید؟ اگر نه، شروع به تعیین حد و مرز در زندگی خود نیز کنید.

خطرات عدم تعیین حد و مرز را توضیح دهید

گاهی اوقات برای یک نوجوان بسیار ساده تر است که وقتی یک دوست یا شریک دوستیابی از مرز عبور می کند، همه چیز را رها کند یا چیزی نگوید. اما، تعیین نکردن مرزها خطرناک است و حتی می تواند آنها را در معرض خطر قرار دهد. حتی اگر هیچ اتفاق جدی در رابطه رخ ندهد، عدم تعیین حد و مرز می تواند منجر به رنجش و آسیب به دوستی شود.

به آنها یادآوری کنید که به مرزهای دیگران احترام بگذارند

به همان اندازه مهم است که نوجوان شما به مرزهای دیگران احترام بگذارد. در واقع، روابط سالم بر اساس احترام متقابل و ارتباط مداوم ایجاد می شود. مطمئن شوید که نوجوان شما می داند که احترام گذاشتن به مرزهای دیگران به همان اندازه مهم است که از آنها بخواهید به مرزهای آنها احترام بگذارند.

نمونه هایی از مرزها

گاهی اوقات مرزها برای جوانان گیج کننده است. در حالی که آنها ممکن است مفهوم و اهمیت ایجاد مرزها را با افراد دیگر درک کنند، ممکن است ندانند که این مرزها در زندگی واقعی چگونه به نظر می رسند. بنابراین، مهم است که در مورد اینکه چه چیزی یک مرز سالم و چه چیزی ناسالم است صحبت کنیم. حتی ممکن است بخواهید به جایی که آنها فاقد مرز هستند اشاره کنید.

کلام آخر

یادگیری نحوه تعیین حد و مرز چیزی است که هر جوان باید بداند چگونه انجام دهد. در حالت ایده آل، شما می خواهید با فرزندان خود در مورد چگونگی تعیین حد و مرزها قبل از اینکه مسائل در رابطه دوستی بیش از حد چالش برانگیز شود، صحبت کنید.

به هر حال، داشتن مرزهای سالم بخشی از داشتن یک احساس سالم از خود ارزشمندی است. بچه‌هایی که احساس ارزشمندی قوی دارند می‌دانند که چه کسانی هستند، برای چه چیزهایی ارزش قائل هستند و می‌خواهند با آنها چگونه رفتار شود. و هنگامی که کسی به نحوی از خط عبور می کند – یا از آنها سوء استفاده می کند، آنها را انتخاب می کند یا آنها را تحت فشار قرار می دهد تا کاری را انجام دهند که نمی خواهند انجام دهند – آنگاه می دانند که چگونه تشخیص دهند که چیزی در رابطه درست نیست.

بهترین راه برای رسیدگی به این موقعیت‌ها این است که به فرزندتان نشان دهید که چگونه مرزها را زمانی که کسی همچنان از مرز عبور می‌کند تعیین کند. با انجام این کار، پایه ای برای روابط سالم ایجاد خواهید کرد که تا بزرگسالی با آنها ادامه خواهد داشت.

تا زمانی که زورگویی برای فرزندتان اتفاق نیفتد، زورگویی در ذهن شما ممکن است چیزی شبیه به نمایش‌های تلویزیونی و فیلم‌ها باشد. قایم شدن پشت فرضیه این رفتار آسان است زیرا بسیاری از مردم درک یا آگاهی کاملی از حقیقت زورگویی ندارند. به علاوه، بچه ها همیشه برای درخواست کمک صحبت نمی کنند. اما، متأسفانه، زورگویی یک مشکل فراگیر و پیچیده است که بسیاری از بچه ها در مدرسه یا در زندگی روزمره خود با آن مواجه می شوند. در این مقاله قصد داریم به حقیقت زورگویی و شخصیت زورگو و همچنین انواع زورگویی بپردازیم.

زورگویی می تواند تقریباً در هر جایی رخ دهد، از مدرسه گرفته تا شبکه های اجتماعی تا خانه خود کودک. کلیشه های زورگویی می تواند حواس ما را نسبت به بسیاری از اشکال حقیقت زورگویی که ممکن است رخ دهد، پرت کند.

برای جلوگیری از زورگویی، درک زورگو ها و قربانیان زورگویی، حذف باورهای غلط و شناسایی راه‌های مختلف زورگویی بسیار مهم است. در ادامه هشت حقیقت در مورد زورگویی وجود دارد که همه باید آن ها را بدانند.

دلایل زیادی برای زورگویی و شخصیت زرگو وجود دارد (8 حقیقت زورگویی)

یک تصور غلط رایج این است که همه زورگو ها یکسان هستند. اما دلایل زیادی وجود دارد که چرا زورگویی رخ می دهد و به همان اندازه بچه های مختلف زورگو می شوند.

این اشتباه است که فرض کنیم همه زورگوها تنها هستند یا عزت نفس پایینی دارند. در حالی که برخی از زورگو ها از مسائل مربوط به عزت نفس رنج می برند، برخی دیگر به این دلیل که احساس حقارت می کنند، زورگویی می کنند.

گاهی اوقات، بچه هایی که زورگویی می کنند، بچه های محبوبی هستند که می خواهند مدرسه را اداره کنند. بچه های دیگر زورگویی می کنند زیرا آنها نیز قربانی زورگویی شده اند و آسیب دیده‌اند. برخی در تلاش برای بالا رفتن از نردبان اجتماعی زورگویی می کنند. دیگران به دلیل فشار همسالان زورگویی می کنند.

زورگویی شامل داشتن قدرت بر کسی است. بسیاری از بچه‌هایی که زورگویی می‌کنند، میل به قدرت دارند، به‌ویژه اگر آن را در سایر زمینه‌های زندگی خود نداشته باشند. به عبارت دیگر، شخصیت زورگو به دنبال بهبود وضعیت خود و یا احساس مهم‌تر داشتن یا قدرتمندتر شدن است.

سایر کودکان در زورگویی شرکت می کنند (یا تحمل می کنند) زیرا آنها آن را به عنوان روشی مؤثر برای کنترل و دستکاری سلسله مراتب اجتماعی در مدرسه می دانند.

شخصیت زورگو ممکن است هر کسی را مورد آزار و اذیت قرار دهد (8 حقیقت زورگویی)

در حالی که مشخصه‌های خاص اغلب زورگوها را به سمت هدف قرار می‌دهند، این اشتباه است که فرض کنیم یک نوع هدف وجود دارد. اغلب، شخصیت زورگو بچه‌هایی را انتخاب می‌کنند که کمترین توانایی یا تمایل به دفاع از خودشان را دارند، اما همیشه اینطور نیست. حتی محبوب ترین بچه ها در مدرسه نیز می توانند قربانی زورگویی و آزار و اذیت شوند.

همچنین این اشتباه است که فرض کنیم کودکان به دلیل داشتن شخصیت قربانی مورد آزار و اذیت قرار می گیرند. معمولا افرادی که شاهد آزار و اذیت فرد بوده‌اند، این سرزنش را از شخصیت زورگو برداشته و آن را به گردن قربانی می اندازد.

مسئولیت زورگویی همیشه باید بر عهده بچه هایی باشد که آسیب زده‌اند و زورگویی می کنند. آنها تنها کسانی هستند که در این مورد حق انتخاب دارند. به همین ترتیب، برچسب زدن به کودکانی که مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند، این معنی را می‌دهد که قربانی شایسته قربانی شدن است.

شخصیت زورگو می تواند هر شخصی را در هر سنی مورد آزار و اذیت قرار دهد

در حالی که زورگویی اغلب در اواخر دبستان شروع می شود و در دوران راهنمایی و دبیرستان به اوج خود می رسد، می تواند از دوران پیش دبستانی نیز شروع شود. زورگویی در محل کار نیز یک مشکل رو به رشد است.

واقعاً مهم نیست که یک شخص در چه سنی باشد. زورگوها هر کسی را که با هنجار پذیرفته شده مطابقت ندارد، هدف قرار می دهند و روی آن تمرکز می کنند. آنها همچنین هر کسی را که احساس می کنند در معرض خطر هستند یا کسانی که چیزی را که می خواهند دارند، اذیت می کنند. مردم همچنین مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند، زیرا متفاوت به نظر می‌رسند، رفتار می‌کنند، صحبت می‌کنند یا لباس می‌پوشند.

بیشتر بخوانید: اثرات زورگویی بر نوجوانان

6 نوع زورگویی وجود دارد (انواع زورگویی)

وقتی اکثر مردم زورگویی را تصور می کنند، احتمالاً گروهی از بچه ها را تصور می کنند که بچه دیگری را مشت و لگد می کنند. اما آزار و اذیت فیزیکی تنها نوع زورگویی نیست. محققان شش نوع منحصر به فرد زورگویی را شناسایی کرده اند. انواع زورگویی:

• زورگویی سایبری یکی از انواع زورگویی
• زورگویی فیزیکی یکی از انواع زورگویی
• زورگویی تعصبی یکی از انواع زورگویی
• پرخاشگری رابطه ای یکی از انواع زورگویی
• زورگویی جنسی یکی از انواع زورگویی
• زورگویی کلامی یکی از انواع زورگویی

دانستن نحوه تشخیص انواع زورگویی به والدین و مربیان کمک می کند تا به موقعیت های آسیب زا به طور موثرتری پاسخ دهند. مطمئن باشید که می‌توانید پرخاشگری رابطه‌ای و زورگویی سایبری را به آسانی آزار اذیت فیزیکی را تشخیص دهید.

تفاوت های جنسیتی وجود دارد که فرقی نمی‌کند کدام یک از انواع زورگویی باشد

جنسیت های مختلف به شیوه های متفاوتی زورگویی می کنند و آسیب می‌زنند، اگرچه همیشه استثناهایی وجود دارد. شخصیت زورگو دختر اغلب در دسته به اصطلاح “دختران پست” قرار می گیرند که از پرخاشگری رابطه ای و زورگویی سایبری برای کنترل و دستکاری موقعیت ها استفاده می کنند. دختران نیز تمایل دارند فقط دختران دیگر را مورد آزار و اذیت قرار دهند.

از طرف دیگر، پسرها از نظر فیزیکی پرخاشگرتر هستند. این بدان معنا نیست که آنها دیگران را با زورگویی سایبری اذیت نمی کنند، اما پسرها بیشتر از دختران زورگو به مشت زدن و ضربه زدن تمایل دارند. علاوه بر این، پسران هر جنسیتی را مورد آزار و اذیت قرار می دهند. آنها همچنین تمایل دارند که بیشتر تکانشی و تهدیدآمیز باشند و از موقعیتی که از دعوا به دست می آورند لذت می برند

بیشتر بخوانید: چگونه به خانواده بگوییم افسرده هستیم

زورگویی دختران کمتر گزارش شده است و فرقی نمی‌کند کدام یک از انواع زورگویی باشد

با وجود احساسات منفی که شخص قربانی احساس می‌کند و پیامدهایی که زورگویی به همراه دارد، بسیاری از افراد به کسی نمی‌گویند که چه اتفاقی می‌افتد. دلایل سکوت از فردی به فرد دیگر متفاوت است. اما برخی از نوجوانان و جوانان خجالت می کشند، گیج می شوند یا احساس می کنند که می توانند به طور مستقل از عهده آن برآیند. آنها همچنین ممکن است امیدوار باشند که اگر آن را نادیده بگیرند، زورگویی دیگر ادامه نخواهد داشت.

برخی از جوانان نیز این سوال را مطرح می کنند که آیا گفتن فایده ای دارد یا نه. متأسفانه، برخی از بزرگسالان و سیستم‌های مدرسه الگوی عدم رسیدگی به زورگویی و آزار و اذیت را ایجاد کرده‌اند و جوانان احساس می‌کنند که صحبت کردن در این باره وضعیت را تغییر نمی‌دهد. آنها همچنین ممکن است بترسند که اگر شخصیت زورگو متوجه شود که آزار و اذیت را گزارش کرده است، بیشتر مورد آزار قرار خواهند گرفت.

تماشاگران اغلب حضور دارند (8 حقیقت زورگویی)

اغلب، زمانی که آزار و اذیت رخ می دهد، بچه های دیگر نیز حضور دارند. با این حال، واکنش رایج این افراد این است که کنار بایستند و کاری انجام ندهند. به همین دلیل، تلاش‌های پیشگیری از زورگویی باید شامل ایده‌هایی در مورد چگونگی توانمندسازی تماشاگران برای اقدام باشد. برنامه ها باید شامل پیشنهادات خاصی در مورد آنچه که تماشاگران در صورت مشاهده زورگویی می توانند انجام دهند، باشد

اغلب، بچه‌ها ساکت می‌مانند، زیرا مطمئن نیستند که چه کاری باید انجام دهند یا احساس می‌کنند که به آنها مربوط نیست. علاوه بر این، آنها ممکن است از تبدیل شدن به یک قربانی بترسند. هدف از پیشگیری از زورگویی این است که بر روی شخص قربانی تمرکز کند و به او کمک کند.

 پیشگیری از زورگویی

زورگویی عواقب جدی دارد

هدف قرار گرفتن توسط یک شخصیت زورگو می تواند عواقب قابل توجهی داشته باشد. بسیاری از قربانیان احساس تنهایی، انزوا، خجالت و تحقیر می کنند. اگر زورگویی مورد توجه قرار نگیرد، مسائل دیگری از جمله عزت نفس پایین، مشکلات تحصیلی، افسردگی و سایر شرایط سلامت روانی می‌تواند بر روی فرد قربانی بروز کند.

والدین و معلمان باید بدانند که زورگویی یک آیین نیست و تجربه آن قربانیان را قوی‌تر نمی‌کند. این می تواند اثرات نامطلوب پایدار داشته باشد و باید به سرعت و به طور موثر با آن برخورد کرد.

کلام آخر

اگر کودک شما مورد آزار و اذیت قرار می گیرد، مهم است که فورا به آن رسیدگی کنید. با گوش دادن و همدردی با آنچه که آنها از سر می گذرانند شروع کنید. سپس، ایده‌هایی را در مورد اینکه چگونه به بهترین شکل به وضعیت رسیدگی کنید، بنویسید. البته، گزارش دادن آزار و اذیت که در مدرسه اتفاق می افتد همیشه بهترین گزینه است، اما شما می خواهید مطمئن باشید که فرزندتان با این تصمیم موافق است یا خیر.

نکته کلیدی این است که فرزندتان را توانمند کنید تا نقشی فعال در رسیدگی به وضعیت داشته باشد، به جای اینکه درگیر شوید و سعی کنید همه چیز را اصلاح کنید. به یاد داشته باشید، زورگویی باعث می شود کودک احساس ناتوانی کند. بازگرداندن حس قدرت و اعتماد به نفس به بهبود اثرات زورگویی کمک زیادی می کند.

هیچ چیز آسانی در مورد قلدری وجود ندارد. در واقع، این می تواند یک تجربه آسیب زا برای نوجوانانی باشد که هدف قرار می گیرند. درد و ناراحتی که قربانیان تجربه می کنند تقریباً بر تمام جنبه های زندگی آنها تأثیر می گذارد و آنها را دچار احساس تنهایی، انزوا، آسیب پذیری و اضطراب می کند. علاوه بر این، این پیامدهای زورگویی مدت‌ها پس از اینکه فرد زورگو به سمت هدف دیگری رفته است باقی می‌ماند.

هیچ کس استدلال نمی کند که قربانیان قلدری در معرض موقعیت های استرس زا قرار می گیرند. چه تهدید شوند، چه مورد آزار و اذیت سایبری قرار بگیرند، یا با نام و نشان دادن مواجه شوند، این نوع قلدری تأثیری پایدار خواهد داشت. و پس از قرار گرفتن در معرض طولانی مدت، قربانیان قلدری می توانند واکنش های نامطلوبی داشته باشند. برخی از قربانیان قلدری افسردگی، اختلالات خوردن و حتی افکار خودکشی را تجربه خواهند کرد. اما، آنها همچنین می توانند اختلالات اضطرابی ایجاد کنند.

اختلالات اضطرابی در میان نوجوانان قربانی زورگویی

چهار اختلال اضطرابی که قربانیان زورگیی می توانند تجربه کنند شامل اختلال استرس پس از سانحه، اختلال اضطراب فراگیر، حملات پانیک و اختلال اضطراب اجتماعی است.

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)

PTSD پس از یک رویداد آسیب زا یا تهدید کننده زندگی رخ می دهد، مانند تصادف شدید رانندگی یا از دست دادن یکی از بستگان نزدیک. همچنین می تواند پس از سوء استفاده مکرر یا قلدری ظاهر شود. کودکان مبتلا به PTSD ممکن است فلش بک را تجربه کنند، کابوس ببینند، به راحتی مبهوت شوند و از دیگران کناره گیری کنند.

اگر قلدری که فرزند شما تجربه کرد به خصوص توهین آمیز بود و برای مدت طولانی ادامه داشت، احتمال ابتلای او به PTSD افزایش می یابد.

اختلال اضطراب فراگیر (GAD)

بچه‌های مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر اغلب با نگرانی‌ها و ترس‌هایی مواجه هستند که حواسشان را از فعالیت‌های روزانه‌شان منحرف می‌کند. برای مثال، آنها ممکن است از این احساس دائمی شکایت کنند که اتفاق بدی در حال رخ دادن است.

برای افراد خارجی، افراد مبتلا به GAD نگران مزمن به نظر می رسند، اما برخی علائم فیزیکی نیز وجود دارد. اینها شامل بی خوابی، معده درد، بی قراری و خستگی است. غیر معمول نیست که قربانیان زورگویی نگران باشند یا حتی انتظار داشته باشند که اتفاق بدی بیفتد. از این گذشته، زمانی که مورد آزار و اذیت قرار می گرفتند، اتفاق بدی برای آنها افتاد.

در نتیجه، این استرس مکرر می تواند به سایر بخش های زندگی آنها نفوذ کند و به یک اختلال اضطراب فراگیر تبدیل شود.

موارد وحشت زدگی

افرادی که از اختلال هراس رنج می برند باید با حملات پانیک غیرمنتظره و مکرر مقابله کنند. در طول یک حمله، آنها احساسات وحشت را تجربه می کنند که به طور ناگهانی و بدون هشدار به آنها حمله می کند. علائم دیگر ممکن است شامل عرق کردن، درد قفسه سینه و ضربان قلب سریع یا نامنظم باشد.

حملات پانیک در صورت درمان نشدن باعث می شود مبتلایان از بیرون رفتن یا انجام کارهایی که زمانی از آنها لذت می بردند اجتناب کنند. آنها نگران هستند که قسمت دیگری را تجربه کنند. بنابراین آنها در آنجا می مانند، فقط در صورتی که حمله پانیک دیگری داشته باشند.

اختلال اضطراب اجتماعی

وقتی کسی از تحقیر شدن یا دیده شدن منفی توسط دیگران می‌ترسد، ممکن است به یک اختلال اضطراب اجتماعی مبتلا شود. ترس آنها این است که دیگران آنها را قضاوت کنند. آنها همچنین نگران هستند که نوع نگاه یا رفتارشان باعث شود دیگران آنها را مورد تمسخر قرار دهند.

در موارد شدید، افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی به طور کلی از اجتماعات اجتماعی اجتناب می کنند. تعجب آور نیست که قربانیان قلدری دچار اختلال اضطراب اجتماعی شوند، به خصوص اگر مکرراً شرمنده یا در ملاء عام تحقیر شوند. اعتقاد آنها این است که خجالتی که در مدرسه تجربه کردند بارها و بارها برای آنها اتفاق می افتد.

مدیریت اضطراب فرزندتان

اگر کودک شما با مسائل اضطرابی دست و پنجه نرم می کند، راهبردهای مقابله ای وجود دارد که اگر ترس یا حملات اضطرابی کودک شما خیلی شدید نباشد، می تواند موثر باشد. به عنوان مثال، برخی از افراد متوجه می شوند که طراحی، نقاشی یا نوشتن نگرانی های خود کمک می کند.

این تمرین نه تنها به آن‌ها کمک می‌کند استرس و اضطراب را رها کنند، بلکه ذهن آن‌ها را به سمت استفاده از یک خروجی خلاقانه برای یک احساس بسیار واقعی هدایت می‌کند. گزینه‌های دیگر عبارت‌اند از آموزش تکنیک‌های تمدد اعصاب، تشویق او به ورزش و یا مدیتیشن.

کلام آخر

وقتی ترس یا مسائل اضطرابی فرزندتان به اندازه ای قابل توجه است که زندگی او را مختل می کند، مهم است که به دنبال کمک حرفه ای باشید. متخصص اطفال کودک شما می تواند مشاوری را توصیه کند که می تواند نوع اختلال اضطراب موجود را تعیین کند. یک مشاور همچنین می تواند به کودک شما کمک کند تا از طریق زورگویی که تجربه کرده است، مقابله کند.

صحبت کردن با کسی در مورد زورگویی برای بچه ها مفید است و گامی مهم در جهت بهبودی است. فقط مطمئن شوید که علائم کودک خود را نادیده نگیرید.

اگر در مورد سلامت روانی یا عاطفی خود نگرانی هایی دارید، ممکن است احساس تنهایی کنید. میلیون‌ها نوجوان و جوان با مشکلات روانی مانند اضطراب و افسردگی زندگی می‌کنند و با موضوع (چگونه به خانواده بگوییم افسرده هستیم) دست و پنجه نرم می‌کنند. در این مقاله قصد داریم به شما نکاتی را بگوییم تا بتوانید (چگونه به خانواده بگوییم به روانشناس نیاز داریم) را حل کنید.

اولین قدم برای داشتن احساس بهتر کمک خواستن نیست، در واقع کمک خواستن قدم دوم است. با این حال، در مورد درمان از والدین پرسیدن ممکن است بسیار طاقت فرسا باشد، اما در عین حال بسیار شجاعانه نیز می‌باشد.

اگر آماده برداشتن قدم بعدی و صحبت با والدین خود در مورد درمان هستید، ممکن است از خود بپرسید که چگونه گفتگو را شروع کنید. همچنین ممکن است از خود بپرسید که اگر والدینتان حمایت نمی کنند، چگونه آماده شوید، چه انتظاری داشته باشید و چگونه با این وضعیت کنار بیایید. در ادامه نکاتی را ذکر کرده‌ایم که می‌تواند به شما کمک کند با والدین خود در مورد نیازتان به روانشناس، صحبت کنید.

نکاتی برای چگونه به خانواده بگوییم به روانشناس نیاز داریم

تماس گرفتن و درخواست کمک هرگز کار آسانی نیست. و شرح موضوع با والدینی که ممکن است حمایت کننده نباشند، می تواند بر ناراحتی بسیاری از نوجوانان و جوانان بیفزاید. خبر خوب این است که راه‌هایی برای نزدیک شدن به این مکالمه وجود دارد که می‌تواند به آسان تر شدن آن کمک کند.

قبل از اینکه با والدین خود بنشینید، بسیار مهم است که کمی وقت بگذارید تا برای گفتگو آماده شوید. اول و مهم‌تر از همه، باید برایتان واضح باشد که چرا می‌خواهید درمان را شروع کنید. یک لحظه پدر و مادر خود را فراموش کنید و با خودت چک کنید که چرا نیاز به روانشناس دارید و بعد به موضوع “چگونه به خانواده بگوییم به روانشناس نیاز داریم” بپردازید.

اگر به پاسخ‌های خود مطمئن باشید، می‌توانید به‌گونه‌ای ارتباط برقرار کنید که باعث احترام و جدیت شما شود.

همچنین انجام برخی تحقیقات در این باره می‌تاواند بسیار برایتان کمک کننده باشد. با انجام تمامی این کار ها شما یک استدلال آگاهانه ارائه خواهید داد. به عنوان مثال، در مورد نوع درمانی که دوست دارید و چرا فکر آن خپبرایتان خوب است. زمانی که شما کمتر مطلع باشید، بحث کردن بسیار سخت‌تر خواهد بود.

موضوع را با اشتباهی که مادر و پدرت کرده‌اند، رهبری نکن. در حالی که درمان می‌تواند مکانی باشد که در آن باید با استراتژی‌های فرزندپروری یا حتی تجربیات آسیب‌زا کنار بیایید، اما شما نباید اشتباهات پدر و مادر خود را مدام به آن ها بگویید.

در عوض، از این به‌عنوان فرصتی برای به اشتراک گذاشتن آنچه امیدوارید در مورد خودتان یاد بگیرید، استفاده کنید، نه آنچه را که امیدوارید در مورد والدین خود بیاموزید.

مراحل آماده شدن برای چگونه به خانواده بگوییم به روانشناس نیاز داریم

برای مکالمه برنامه ریزی کنید

وقتی با برنامه وارد می شوید، کنترل بیشتری خواهید داشت. دریابید که بهترین زمان برای صحبت با والدینتان بر اساس زمانی است که فکر می کنید سطح استرس آنها کمترین میزان خواهد بود.

آنچه را که می خواهید بگویید بنویسید. اکنون زمان آن است که به طور کامل در مورد آنچه که با آن دست و پنجه نرم می‌کردید فکر کنید، تا بتوانید با والدین خود روراست باشید.

شکل ارتباط خود را در فرآیند “چگونه به خانواده بگوییم به روانشناس نیاز داریم” انتخاب کنید

یک گام مهم این است که تصمیم بگیرید که آیا بهتر است شخصاً با والدین خود صحبت کنید، از طریق پیامک یا از طریق تماس تلفنی، یا اگر نیاز به نوشتن نامه یا ایمیل دارید.

مکالمه را قبل از بیان موضوع “چگونه به خانواده بگوییم افسرده هستیم” تمرین کنید یا محتوا را پیش نویس کنید

آنچه را که قرار است به والدین خود بگویید و فکر می کنید که آنها چگونه پاسخ خواهند داد تمرین کنید. مکالمه را ساده نگه دارید و خیلی پیچیده نباشید. به عنوان مثال، «مامان/بابا، اخیراً با [جای خالی را پر کن] مشکل داشتم و این باعث شد که [جای خالی را پر کنم]. فکر می کنم به کمک بیشتری نیاز دارم و از درمان سود خواهم برد. می‌توانید به من کمک کنید؟”

آنها را در تصمیم گیری و فرآیند مشارکت دهید

در حالی که برخی از والدین ممکن است به درمان “باور” نداشته باشند یا حتی از درمان ترس داشته باشند، بسیاری از والدین بهترین اتفاق را برای فرزندانشان می خواهند.

اگر از والدین خواسته شود در یافتن یک درمانگر مشارکت داشته باشند یا از آنها کمک بخواهند، تمایل بیشتری برای کمک به روند درمانی دارند.

سوالات و پاسخ هایی که باید قبل از شروع گفت و گو “چگونه به خانواده بگوییم افسرده هستیم” پیش بینی کنید

موردی در بیماری روانی وجود دارد که می تواند نزدیک شدن به والدین خود برای دریافت کمک را برای نوجوانان و جوانان چالش برانگیز کند. برنامه ریزی برای گفتن و پیش بینی سوالات و پاسخ هایی که ممکن است با والدینتان داشته باشید می تواند به شما کمک کند تا بر نیازهای خود متمرکز بمانید. با این حال، سعی کنید آنقدر زیاد فکر نکنید تا برای گفتگو با والدینتان استرس زیادی نداشته باشید. به یاد داشته باشید، اکثر والدین حاضرند برای کمک به فرزندان خود هر کاری انجام دهند.

اگرچه برخی از والدین از مشکلات آگاه هستند و سعی کرده اند کمک کنند، ممکن است دیگران از این مشکلات بی خبر باشند و شنیدن میزان مبارزات شما برای آنها ممکن است تازگی داشته باشد. با در نظر گرفتن این موضوع، برخی از سوالات متداول والدین اغلب حول محور تلاش برای درک بیشتر در مورد مشکل و چگونگی کمک به آنها است.

سوالاتی که ممکن است والدینتان از شما بپرسند

وقتی صحبت از نحوه واکنش والدین به میان می آید، نوجوانان و بزرگسالان جوان می توانند انتظار طیف وسیعی از پاسخ ها را داشته باشند.

فقط با من صحبت کن “چگونه به خانواده بگوییم افسرده هستیم”

والدین ممکن است نگران یا حتی آزرده شوند که شما ممکن است بخواهید با شخص ثالثی به جای اینکه به او اعتماد کنید، صحبت کنید. به همین دلیل، توصیه می‌شود که آماده پاسخگویی باشید که چرا می‌خواهید به جای یک عضو خانواده با یک متخصص صحبت کنید.

یکی از راه‌های رسیدگی به این موضوع این است که بگویید صحبت کردن با شخص ثالث ممکن است توانایی یا تمایل شما را برای به اشتراک گذاشتن و باز شدن بیشتر با خانواده‌تان بهبود بخشد.

آیا درمان را جدی می گیرید؟ “چگونه به خانواده بگوییم افسرده هستیم”

والدین ممکن است بپرسند که آیا قصد دارید درمان را جدی بگیرید و بخواهند بشنوند که به اهداف درمان متعهد هستید و فقط به یک راه حل سریع امیدوار نیستید. در اصل اگر می‌خواهید زمان و پول خود را صرف درمان کنید، از تعهد خود مطمئن باشید.

دلایلی دارید که چرا فکر می‌کنید درمان برای شما خوب است و شواهدی از درک شما از سرمایه‌گذاری و تعهد مورد نیاز نشان می‌دهد.

هزینه درمان چقدر خواهد بود؟

پیشنهاد می‌شود تا آنجا که می‌توانید درباره جنبه مالی درمان تحقیق کنید، تا بتوانید برای پاسخ به سؤالات آنها در رابطه با هزینه‌های درمان آماده باشید.

چه اطلاعاتی را درباره درمان با ما فاش خواهید کرد؟

یکی دیگر از مواردی که باید در نظر بگیرید این است که آیا می خواهید خانواده شما بخشی از درمان شما باشند یا ترجیح می دهید این مکان خصوصی برای شما باشد؟ آماده پاسخ دادن به سؤالات در مورد مرزها با والدین خود باشید، که ممکن است بخواهند بیشتر و کمتر از آنچه شما ترجیح می دهید درگیر شوند.

اگر والدین حمایت نمی کنند چگونه به خانواده بگوییم به روانشناس نیاز داریم و چه کاری می توان انجام داد

متأسفانه، حتی پس از برنامه ریزی کافی و گفتگوهای متفکرانه، برخی از والدین ممکن است هنوز از درمان حمایت نکنند. که اگر چنین باشد، نوجوانان و جوانان می‌توانند به دنبال مشاور مدرسه، پزشک یا به مرکز بهداشت یا کلینیک رایگان بروند. اغلب، این متخصصان می‌توانند با والدین آنها صحبت کنند یا به آنها کمک کنند تا یک استراتژی جدید برای دریافت کمک و حمایت مناسبی که نیاز دارند ارائه دهند.

اگر والدین شما با تمایل شما به دنبال درمان مخالفند، دادن زمان لازم به این فرآیند ضروری است.

والدین می‌توانند از نسل‌های مختلف، فرهنگ‌های مختلف یا ذهنیت‌های مختلف باشند که سلامت روان را چیزی می‌دانند که می‌توان انتخاب کرد یا باید خصوصی نگه داشت. بگذارید همانطور بمانند، و سعی کنید عصبانی نشوید، اما درک کنید که ممکن است برای والدینتان زمان لازم باشد تا با درمان کنار بیایند.

گاهی اوقات والدین حمایت نمی کنند زیرا نمی دانند درمان چیست و چگونه کار می کند. اگر آنها خودشان به درمان نرفته باشند یا کسی را که تحت درمان بوده را بشناسند، ممکن است از اطلاعاتی در مورد آنچه در درمان انتظار دارند بهره مند شوند. کمک به آنها برای درک اینکه درمان چیست، می تواند مفید باشد.

اگر درمان را شروع کرده‌اید (علی‌رغم مخالفت والدینتان) و متوجه تأثیرات مثبت یا بینش‌های به‌دست‌آمده از درمان شده‌اید، روش‌هایی را که درمان به شما کمک کرده یا توانایی‌تان را برای برقراری ارتباط یا درک والدینتان بهبود بخشیده است، در نظر بگیرید. با نشان دادن والدین که درمان واقعاً می‌تواند رابطه آنها با شما را بهبود بخشد، یا وضعیت روانی کلی شما را بهبود بخشد، آنها می‌توانند بیایند و شروع به تجدید نظر در نظرات خود کنند.

اگر در مورد سلامت روانی و عاطفی خود نگرانی دارید، درخواست کمک اولین قدم برای بهتر شدن است. گفت‌وگو با والدین‌تان در مورد احساستان ممکن است به کاهش اضطراب کمک کند و به شما امکان دهد راه‌هایی برای مشاوره گرفتن پیدا کنید.

اگر نگران واکنش والدینتان هستید، قبل از صحبت کردن با آنها، کمی وقت بگذارید تا افکارتان را سازماندهی کنید. مکالمه را روی شما و نیازهایتان متمرکز کنید. و به یاد داشته باشید که برای پردازش اطلاعات به آنها زمان بدهید. اگر هنوز حمایت نمی کنند، با یک مشاور مدرسه یا پزشک تماس بگیرید.

وقتی صحبت از کودکانی در کلاس درس می شود که آسیب دیده اند یا دچار PTSD شده اند، چیزی به سادگی بلند کردن صدای معلم برای جلب توجه همه می تواند باعث پاسخ منفی دانش آموز شود. کودک ممکن است شروع به بد رفتار کردن کند. این امر به این دلیل اتفاق می افتد که معلم با بلند کردن صدای آنها به نوعی رویداد آسیب زا را به او یادآوری می کند و باعث واکنش تهاجمی یا گریز در بدن کودک می شود.

اگر این واکنش تهاجمی یا گریز بارها و بارها اتفاق بیفتد، دانش آموز می تواند راحت تر تحریک شود و در نهایت به نظر می رسد رفتاری از خود نشان می دهد که گاهی دیوانه یا بی ادبانه به نظر می رسد. علاوه بر این، این رفتار برای معلم مطلقاً بی معنی است، زیرا آنها از علت اصلی تروما یا PTSD دانش آموز بی اطلاع هستند.

به همین دلیل، برای معلمان اهمیت زیلدی دارد که بتوانند تشخیص دهند که چه زمانی ممکن است کودک آسیب دیده یا دچار PTSD شده باشد. با این کار، آنها می توانند رفتارهای عجیب و غریب دانش آموز را به شیوه ای مهربانانه و دلسوزانه رسیدگی کنند و درمان کنند.

اگر این واکنش تهاجمی یا گریز بارها و بارها اتفاق بیفتد، دانش آموز می تواند راحت تر تحریک شود و در نهایت به نظر می رسد رفتاری از خود نشان می دهد که گاهی دیوانه یا بی ادبانه به نظر می رسد. علاوه بر این، این رفتار برای معلم مطلقاً بی معنی است، زیرا آنها از علت اصلی تروما یا PTSD دانش آموز بی اطلاع هستند.

به همین دلیل، برای معلمان اهمیت زیلدی دارد که بتوانند تشخیص دهند که چه زمانی ممکن است کودک آسیب دیده یا دچار PTSD شده باشد. با این کار، آنها می توانند رفتارهای عجیب و غریب دانش آموز را به شیوه ای مهربانانه و دلسوزانه رسیدگی کنند و درمان کنند.

چه چیزی باعث تروما و PTSD در زندگی کودکان می شود؟

وقتی به PTSD و آسیب‌هایی که بچه‌ها تجربه می‌کنند فکر می‌کنیم، ممکن است ذهنمان به‌طور خودکار به سمت تجربیات مقیاس بزرگ مانند دعوا در مدرسه و خشونت گروهی برود. اما بچه‌ها تقریباً از هر چیزی که ترسناک است یا احساس ترس و عدم اطمینان در آنها ایجاد می‌کند، می‌توانند آسیب و PTSD را تجربه کنند.

به عنوان مثال، زمانی که کودکان شاهد آزار و اذیت در خانه، نادیده گرفته شدن توسط والدین، بی خانمانی، شاهد خشونت در محله یا مدرسه خود، نبود غذا، یا مورد آزار و اذیت همسالان خود قرار می گیرند، غیرمعمول نیست. حتی قرار گرفتن در یک تصادف رانندگی یا ابتلا به یک بیماری مهم می تواند باعث علائم تروما یا PTSD شود.

به همین دلیل، برای مربیان و مدیران بسیار مهم است که بفهمند تروما و PTSD چگونه بر دانش‌آموزان تأثیر می‌گذارد، به ویژه به این دلیل که نشان داده شده است که بر یادگیری تأثیر می‌گذارد.

درک PTSD و تروما

برای مربیان، رسیدگی به تروما و PTSD می تواند به طور ویژه چالش برانگیز باشد، زیرا کودکان اغلب ناراحتی را که احساس می کنند به گونه ای بیان نمی کنند که به راحتی قابل تشخیص باشد. در عوض، آنها درد و ترس خود را با رفتارهایی که اغلب پرخاشگرانه یا چالش برانگیز هستند، پنهان می کنند. در واقع، آنها استاد هستند تا مطمئن شوند هیچ کس نمی تواند درد آنها را ببیند.

اما وقتی معلمان و مدیران بتوانند علائم تروما و PTSD را شناسایی کنند، بهتر می توانند رفتارهای دانش آموز آسیب دیده را درک کنند زیرا می دانند چه چیزی باعث می شود که آنها به شیوه های مخرب رفتار کنند. این درک همچنین می تواند به جلوگیری از تشخیص اشتباه کودکان مبتلا به سایر بیماری هایی که دارای علائم هستند، مانند ADHD کمک کند.

کودکان مبتلا به PTSD و تروما معمولاً در تعدادی از زمینه ها دست و پنجه نرم می کنند. به عنوان مثال آنها:

• در ایجاد روابط با معلمان مشکل دارند
• خودتنظیمی ضعیفی دارند
• درگیر افکار منفی هستند
• بیش از حد هوشیار هستند

در اینجا نگاهی دقیق‌تر به هر یک از رایج‌ترین علائمی که کودکان مبتلا به PTSD و تروما نشان می‌دهند، و اینکه چگونه معلمان می‌توانند به رفع این مسائل در محیط کلاس کمک کنند، آورده شده است.

مشکل در ایجاد روابط

اینکه یک معلم بتواند با دانش آموزان خود ارتباط صمیمانه برقرار کند، اولین قدم در یک تجربه موفق کلاس درس برای بچه ها است. اما کودکانی که مورد بی توجهی از طرف خانواده قرار گرفته یا مورد آزار قرار گرفته اند، به دلیل عدم اعتمادشان به افراد در ایجاد پیوند با افراد دیگر ازجمله معلم مشکل دارند. از آنجا که افرادی که روی آنها حساب کرده اند معمولاً به نوعی به آنها خیانت کرده اند، آنها یاد گرفته اند که به دیگران اعتماد نکنند.

علاوه بر این، آنها معمولاً در کلاس درخواست کمک نمی‌کنند، زیرا عادت ندارند مردم در زمانی که واقعاً به آن نیاز دارند به آنها کمک کنند. در نتیجه، آنها اغلب در کلاس درس با مشکل مواجه می شوند و هنوز هم درخواست کمک نمی کنند. یکی از راه هایی که معلمان می توانند از بچه ها در این زمینه حمایت کنند این است که قابل اعتماد باشند. همچنین به ارائه کمک در مواقعی که نیاز به کمک دارند به جای اینکه منتظر بمانند تا آن را بخواهند کمک می کند.

 کمک به دانش آموزان منزوی اجتماعی برای ایجاد ارتباط

خودتنظیمی ضعیف

وقتی صحبت از احساسات قوی به میان می آید، بچه های آسیب دیده برای مدیریت احساسات خود مشکل دارند. در کلاس درس، معلمان می توانند از این بچه ها به روش هایی حمایت کنند تا به آرامش خود و مدیریت احساساتشان کمک کنند. به یاد داشته باشید که هم‌تنظیمی بر خود تنظیمی مقدم است. در نتیجه، آموزش نحوه تنش زدایی در زمانی که احساس فشار و استرس می کنند بسیار مهم است.

چالش ها با عملکرد اجرایی

هنگامی که کودکان ضربه روحی را تجربه می کنند، این بر حافظه و همچنین بر دامنه توجه آنها تأثیر می گذارد. علاوه بر این، آنها با برنامه ریزی، فکر کردن به چیزها و سایر عملکردهای اجرایی مشابه دست و پنجه نرم می کنند. جدای از زمینه‌های واضحی که در آن‌ها به کمک نیاز دارند مانند یادگیری تمرکز و بهبود حافظه، بچه‌ها همچنین به کمک برای برنامه‌ریزی نیاز دارند. این ناتوانی در برنامه ریزی نه تنها بر تکالیف مدرسه آنها تأثیر می گذارد، بلکه بر رفتار آنها نیز تأثیر می گذارد زیرا آنها قادر به برنامه ریزی نحوه برقراری ارتباط با نیازها و احساسات خود نیستند.

معلمان می توانند به پرورش این مهارت برنامه ریزی کمک کنند و به دانش آموزان در پیش بینی آینده در کلاس کمک کنند. ندانستن آنچه در آینده در راه است برای این بچه‌ها ناراحت‌کننده است و می‌تواند اضطراب زیادی ایجاد کند. اما، اگر معلم در مورد آنچه بعداً اتفاق می افتد اطلاعی داشته باشد، این به دانش آموز احساس راحتی و کنترل بر محیط خود می دهد زیرا قابل پیش بینی تر شده است. کودکان آسیب دیده همچنین برای صحبت کردن در موقعیت های دشوار یا چالش برانگیز به کمک نیاز دارند. بنابراین، این حوزه ای است که معلمان می توانند این مهارت را برای آنها الگوبرداری کنند.

افکار منفی

کودکانی که آسیب دیده اند یا دچار PTSD شده اند، اغلب این باور غلط را دارند که آن اتفاقات بد برای آنها رخ داده است، زیرا ذاتاً بد یا به نوعی معیوب هستند. این نوع تفکر این انتظار را ایجاد می کند که مردم هرگز آنها را دوست نداشته باشند یا با آنها خوب رفتار کنند. آنها حتی ممکن است تا آنجایی پیش بروند که باور کنند همه از او متنفر هستند.

زمینه دیگری که این کودکان در آن با مشکل مواجه هستند، مشارکت در کلاس درس است. آنها از ترس اشتباه مشارکت نمی‌کنند. در نتیجه، زمانی که از شرکت در آن امتناع می‌کنند، می‌توانند به‌عنوان مخالفت با بقیه برخورد کنند. اما این عدم مشارکت ناشی از ترس از شکست است و نه میل باطنی آن ها.

بهترین کاری که معلمان می توانند انجام دهند این است که به طور منظم در زندگی این دانش آموزان در مورد چیزهای خوب یا خاص آنها صحبت کنند. علاوه بر این، معلمان با درک اینکه چه چیزی آنها را از شرکت در پروژه‌ها یا بحث‌های کلاسی انگیزه می‌دهد، می‌توانند به دلیل اصلی رفتارشان که ترس از شکست است، بپردازند و آنها را در طول مسیر تشویق کنند تا اینکه بلافاصله با نظم و انضباط واکنش نشان دهند.

باید بیش از حد هوشیار بود

هنگامی که کودک به نحوی آسیب دیده باشد، تمایل دارد آشکارا از خطر آگاه شود. در نتیجه، آنها اغلب یک واکنش مبهوت آمیز دارند. علاوه بر این، آشفتگی مزمن می تواند باعث شود این کودکان بیش فعال و تحریک پذیر به نظر برسند.

وقتی بچه‌ها به دلیل این واکنش اغراق‌آمیز دعوا یا فرار در کلاس می‌شوند، بهتر است معلم سعی کند با احساس آنها ارتباط برقرار کند و به آنها کمک کند که احساسات خود را بگویند. تنبیه دانش آموز بدون درک واقعی علت اصلی رفتار هیچ تغییری در وضعیت ایجاد نمی کند.

نکاتی برای مدیریت کودکان آسیب دیده در کلاس درس

وقتی صحبت از مدیریت کودکان آسیب دیده در کلاس به میان می آید، مربیان باید مایل باشند که یک گام به عقب بردارند و به جای اینکه فوراً وارد حالت تنبیه و انظباط کردن، شوند، برای لحظه ای در نظر بگیرند که چه چیزی ممکن است ریشه رفتار بد بچه باشد. در اینجا چند راه وجود دارد که معلمان می توانند دانش آموزانی را که دچار تروما یا PTSD شده اند مدیریت کنند.

دیدگاه خود را تغییر دهید

هنگامی که دانش آموزی در کلاس شما رفتار بد نشان می‌دهد، صبر کنید و برای لحظه ای فکر کنید که چه چیزی ممکن است باعث این رفتار شود.

به جای دیدن یک بچه بد یا دانش آموز بد اخلاق، از دیدگاه دیگری به دانش آموز نگاه کنید. در واقع بسیار محتمل است که دانش آموزی که بازی می کند واقعاً یک بچه بدجنس نیست، بلکه در عوض یک بچه ترسیده است. و اقدامات او به احتمال زیاد ریشه در این واقعیت دارد که او در معرض حوادث آسیب زا خارج از کنترل او قرار گرفته است.

وقتی درک می‌کنید که چیزی عمیق‌تر باعث این رفتار بد می‌شود، قدرت بیشتری پیدا می‌کنید که موقعیت را به شیوه‌ای همدلانه بررسی کنید. در نتیجه، بسیار مهم است که به خود یادآوری کنید که بچه های آسیب دیده سعی در فشار دادن دکمه های شما ندارند.

جایگزینی برای نحوه تربیت کردن سنتی پیدا کنید

یکی از چالش‌هایی که بچه‌های آسیب دیده در مدرسه با آن مواجه هستند این واقعیت است که وقتی آنها بدرفتاری می‌کنند، اغلب مدارس بلافاصله نوعی نظم و انضباط را وضع می‌کنند که در نهایت توجه را از بین می‌برد، مانند تنبیه. به جای تنبیه کودکان، مدارس باید بر کمک به آنها برای تغییر رفتار تمرکز کنند.

سلامت روان بخشی جدایی ناپذیر از زندگی روزمره است. مواقعی در زندگی وجود دارد که به احتمال زیاد با موقعیت هایی روبرو می شوید که ممکن است برای سلامت روان شما چالش برانگیز باشد. بازه زمانی بعد از به دنیا آمدن بچه یکی از آن زمان هاست. در این مقاله قصد داریم به شناخت روان پریشی پس از زایمان، علائم روان پریشی بعد از زایمان و همینطور درمان روان پریشی بعد از زایمان بپردازیم.

خلق گرفتگی پس از زایمان (baby blues) و افسردگی پس از زایمان (PPD) دو مورد از شناخته شده‌ترین مشکلات سلامت روان هستند که ممکن است بعد از به دنیا آمدن بچه ایجاد شوند، اما شرایط دیگری نیز ممکن است ایجاد شوند. یکی از بیماری های خطرناک، روان پریشی پس از زایمان است. در ادامه هر آنچه که باید در مورد علائم، علل و درمان این اختلال خلقی نادر پس از زایمان بدانید، آورده شده است.

اختلالات خلقی پس از زایمان

تغییر در خلق و خو یا احساسات شما پس از زایمان بسیار رایج است. در واقع، تجربه فراز و نشیب و حتی چند قطره اشک طبیعی است. اما، برخی تغییرات خلقی می تواند خطرناک باشد. اختلالات خلقی پس از زایمان به سه دسته اصلی تقسیم می شوند.

علائم روان پریشی بعد از زایمان

روان پریشی پس از زایمان ممکن است طی یک یا دو روز پس از زایمان یا تا هفته ها و در موارد نادر، ماه ها پس از زایمان ظاهر شود. همچنین مهم است که توجه داشته باشید که یکی از رایج ترین علائم اولیه ناتوانی در خواب است.

• توهمات
• تفکر آشفته
• توهمات

علاوه بر موارد فوق، ممکن است موارد زیر نیز در علائم روان پریشی بعد از زایمان وجود داشته باشد:

تشخیص علائم روان پریشی در خود دشوار است. اگر علائم آن را در خود دیدید، باید فورا از یک روانپزشک کمک بگیرید. اما، احتمال بیشتری وجود دارد که شریک زندگی، یکی از اعضای خانواده یا دوست شما متوجه شود که شما خارج از شخصیت رفتار می کنید تا خودتان. در این صورت، آنها باید فوراً برای دریافت مراقبت های لازم از شما کمک بگیرند.

علل روان پریشی پس از زایمان

کارشناسان کاملاً مطمئن نیستند که چرا برخی از زنان این وضعیت نادر را تجربه می کنند. از آنجایی که می‌تواند در زنان بدون سابقه بیماری روانی کاملاً ظاهر شود، علت دقیق آن مشخص نیست. با این حال، خطر ابتلا به روان پریشی پس از زایمان بیشتر است اگر: 

• سابقه سلامت شخصی اختلال دوقطبی یا اسکیزوفرنی
• یکی از اعضای نزدیک خانواده مانند مادر یا خواهر با سابقه روان پریشی پس از زایمان یا بیماری روانپزشکی دیگر باشد
• مصرف داروهای تثبیت کننده خلق و یا داروهای ضد روان پریشی قطع کنید
• تجربه قبلی با روان پریشی پس از زایمان داشته باشید
• سایر عوامل خطر عبارتند از:
• مادر جوان بودن
• داشتن اولین بچه
• داشتن عوارض در حین زایمان
• داشتن نوزادی با عوارض سلامتی
• استرس شدید ممکن است خطر افسردگی پس از زایمان را افزایش دهد، اما نه لزوما برای روانپریشی بعد از زایمان.

درمان روان پریشی پس از زایمان

روان پریشی پس از زایمان یک مورد اورژانس پزشکی است که باید به آن رسیدگی شود، در غیر این صورت ممکن است بدتر شود و خیلی سریع خطرناک شود. خبر خوب این است که این مورد قابل درمان است. 5 درمان روانپریشی بعد از زایمان شامل موارد زیر می‌باشد:

• بستری شدن در بیمارستان
• ارزیابی و درمان روانپزشکی
• دارو
• درمان فردی، خانوادگی و گروهی
• حمایت از شرکا و اعضای خانواده
• درمان تشنج الکتریکی (ECT)

دوران بهبودی

تشخیص زودهنگام و درمان می تواند منجر به بهبودی سریعتر شود. بدترین علائم تقریباً 2 تا 12 هفته طول می کشد، اما بهبودی می تواند شش ماه تا یک سال طول بکشد. اکثر زنان به طور کامل بهبود می یابند، اما می تواند یک فرآیند طولانی و چالش برانگیز باشد. همراه با تسکین علائم، ممکن است موارد زیر نیز وجود داشته باشد:

پس از بهبودی از روان پریشی پس از زایمان، ممکن است برایتان سوال باشد که آیا دوباره برمی گردد یا خیر. احتمال بازگشت آن در قبل از بارداری بعدی وجود دارد و تقریباً 25 تا 40 درصد احتمال بازگشت آن با بارداری بعدی وجود دارد. اما این بدان معنا نیست که نمی توانید فرزندان بیشتری داشته باشید. هنگامی که آن را پشت سر گذاشتید، اگر دوباره پدیدار شود، بسیار آماده خواهید بود.

عوارض

از آن جایی که روان پریشی پس از زایمان بسیار بیماری جدی می‌باشد. اگر درمان نشود، می تواند برای مادران و نوزادان خطرناک باشد و تأثیر منفی بر کل خانواده بگذارد. این وضعیت ۴ درصد خطر نوزادکشی و ۵ درصد خطر خودکشی مادر دارد. به طور کلی، خودکشی شایع ترین علت مرگ مادر در سال اول پس از زایمان است.

مطالعات نشان می‌دهد که اعضای خانواده مادرانی که روان‌پریشی پس از زایمان را تجربه می‌کنند، احتمال بیشتری برای خودکشی وجود دارد و مادران در مراحل بعدی زندگی، نرخ بالاتری برای خودکشی دارند.

با این حال، توجه به این نکته مهم است که در حالی که خطر پرخاشگری در طول یک دوره روان پریشی پس از زایمان وجود دارد، همه هذیان ها خشونت آمیز نیستند. اکثر مادرانی که به تازگی پس از زایمان دچار روان پریشی می شوند، هیچ آسیبی به خود و دیگران نمی رسانند.

شیردهی

شیردهی برای زنان مبتلا به افسردگی یا علائم سلامت روانی تغییر یافته می تواند دشوارتر باشد. حتی ممکن است منبع ناراحتی باشد. مشکلات و نارضایتی در شیردهی می تواند منجر به از شیر گرفتن زودهنگام شود. و اگر از شیر گرفتن ناگهانی باشد، می تواند منجر به علائم شدیدتر شود.

پیشگیری از روان پریشی پس از زایمان

چیزهایی در زندگی شما وجود دارد که نمی توانید آنها را کنترل کنید، مانند سابقه خانوادگی یا ژنتیک. اما، برخی از عوامل خطر وجود دارد که می توانید آنها را کنترل کنید، به این معنی که می توانید سعی کنید از روان پریشی پس از زایمان جلوگیری کنید یا حداقل برای آن آماده شوید.

• در مورد سابقه سلامت روان شخصی و سابقه خانوادگی خود با پزشک خود صحبت کنید.
• تمام قرارهای خود را با سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی که می بینید یا پزشک شما را به آنها معرفی می کند نگه دارید.
• خطر خود را با تیم مراقبت بهداشتی در میان بگذارید.
• با شرایط آشنا شوید.
• در مورد زایمان و مادر شدن انتظارات واقع بینانه داشته باشید.
• در مورد هر گونه احساس منفی که دارید با کسی صحبت کنید.
• سعی کنید به اندازه کافی بخوابید.
• یاد بگیرید، تمرین کنید و از مهارت های مقابله سالم استفاده کنید.
• شریک زندگی خود را در قرار ملاقات ها و مراقبت های قبل از زایمان خود بگنجانید.
• با گفتن این موضوع به خانواده و دوستان مورد اعتماد خود، قبیله خود را آماده کنید تا بتوانند کمک کننده، حمایت کننده و تشویق کننده باشند.
• علائم روان پریشی را بشناسید و مطمئن شوید که سیستم پشتیبانی شما نیز آنها را می شناسد.
• برای حمایت، مشاوره فردی و گروهی را در نظر بگیرید.
• اگر علائمی دارید فوراً به کسی بگویید.
• در روزها و هفته‌های پس از تولد نوزادتان از کمک در خانه و معاینات مکرر مراقبت‌های بهداشتی برخوردار شوید.

آوردن نوزاد از بیمارستان به خانه می تواند زمان هیجان انگیزی باشد. اما، برای برخی از مادران جدید، دوره پس از زایمان به ویژه چالش برانگیز است. تغییر هورمون ها، کمبود خواب، و استرس ناشی از سازگاری با زندگی با نوزاد تازه متولد شده می تواند از نظر جسمی و احساسی سخت باشد. ممکن است احساس نکنید که خودتان هستید، یا ممکن است بیش از حد معمول در مقابله با آن مشکل داشته باشید.

مقابله با هر بیماری بلافاصله پس از زایمان دشوار است. گذراندن چیزی به اندازه روان پریشی پس از زایمان می تواند بسیار ویرانگر باشد. نه تنها احساس پارانوئید یا تجربه توهم و هذیان می تواند ترسناک و آسیب زا باشد، بلکه بدون درمان، می تواند خطرناک باشد و کل خانواده را تحت تاثیر قرار دهد.

بنابراین، اگرچه نادر است، اما هنوز مهم است که این وضعیت سلامت روانی جدی را درک کنید. یادگیری عوامل خطر و علائم می تواند به شما و خانواده تان کمک کند تا علائم را بشناسید و در اسرع وقت به دنبال کمک باشید. به یاد داشته باشید، این یک بیماری قابل درمان است و همچنین موقتی است. با گذشت زمان و مراقبت مناسب، اکثر مادران بهبودی کامل پیدا می کنند.

با این حال، در حالی که ویپ به عنوان ایمن‌تر از سیگارهای قابل احتراق به بازار عرضه می‌شود، شواهد علمی واضح است و نشان می‌دهد که سیگارهای الکترونیکی مضر هستند و اعتیاد آور هستند. طبق یک گزارش انجام شده بر روی نوجوانی که دخانیات مصرف نمی‌کنند، از هر پنج دبیرستانی یک نفر ویپ می کشد. بنابراین، حتی اگر فرزند شما سیگار نمی‌کشد، آنها به احتمال زیاد بچه‌هایی را می‌شناسند که به طور منظم در مدرسه و یا بعد از مدرسه ویپ می‌کشند.

بیشتر بخوانید: افسردگی در نوجوانان را جدی بگیرید!

ویپینگ چیست؟

ویپینگ عمل استنشاق بخار تولید شده توسط سیگار الکترونیکی است. زمانی که مایعی به نام e-juice یا e-liquid گرم می شود باعث خواهد شد که بخار تولید شود. E-juice که در یک کارتریج عرضه می شود، معمولاً از گلیسیرین گیاهی و پروپیلن گلیکول (به عنوان شیرین کننده، تقویت کننده طعم و مواد نگهدارنده) و همچنین طعم دهنده های دیگر تشکیل شده است.

تقریباً تمام مایعات الکترونیکی حاوی نوعی نیکوتین هستند. برخی از کارتریج ها به اندازه یک پاکت سیگار حاوی نیکوتین هستند.

بیشتر بخوانید: چند تکنیک ترک سیگار

اگرچه ویپ های متنوعی وجود دارد، اما بیشتر نوجوانان سیگارهای الکترونیکی را انتخاب می کنند. کیت های استارت دارای باتری، کارتریج هایی قابل شارژ مجدد و شارژر هستند. آنها به اندازه یک خودکار هستند و به راحتی در مدرسه یا خانه پنهان می شوند. یکی از گزینه های محبوب در میان نوجوانان، JUUL pod.6 است.

نگرانی ها در مورد ویپ کشیدن نوجوانان

والدین باید نگران مصرف سیگار و ویپ فرزندشان باشند زیرا این یک فعالیت ناسالم است. طبق گفته آکادمی اطفال آمریکا (AAP)، “سیگارهای الکترونیکی خطرناک و اعتیادآور هستند.”

  مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) بیان می کند که “استفاده از سیگارهای الکترونیکی برای کودکان، نوجوانان و بزرگسالان جوان مضر است.”

بیشتر بخوانید: اضطراب در کودکان و نوجوانان

باورهای غلط در مورد ایمنی ویپ

برای والدین مهم است که حقایق مربوط به ویپ را بیاموزند و به فرزندان خود در مورد خطرات آن آموزش دهند. متأسفانه، تصورات نادرستی فراگیر در مورد ایمنی آن وجود دارد که ممکن است بچه ها را تشویق کند تا آن را امتحان کنند.

سایر اثرات ویپ کشیدن نوجوانان بر روی سلامتی

از آنجایی که سیگارهای الکترونیکی نسبتاً جدید هستند، اثرات درازمدت سلامتی آن بر روی کاربران و اطرافیان کاملاً مشخص نیست. برخلاف سیگار کشیدن سنتی، تحقیقات زیادی در مورد اثرات مضر مصرف سیگار وجود ندارد. اما اخبار زیادی در رسانه ها در مورد تشنج، ذات الریه، و مشکلات تنفسی جدی مرتبط با ویپ وجود دارد.

یک مطالعه در سال 2017 نشان می‌دهد که احتمال ابتلا به مشکلات تنفسی در نوجوانانی که ویپینگ می‌کنند دو برابر بیشتر از همسالانی است که ویپ نمی‌کنند. آنها همچنین سرفه های مداوم، برونشیت، احتقان، و خلط را بیشتر تجربه می کنند.

ملاحظات حقوقی

از آنجایی که سیگارهای الکترونیکی حاوی نیکوتین هستند، جزو محصولات تنباکو محسوب می شوند. سازمان غذا و دارو اکنون سازنده سیگارهای الکترونیکی را ملزم می کند که حاوی هشداری در مورد اعتیادآور بودن نیکوتین بر روی برچسب باشند.

علیرغم قوانین، افراد زیر سن قانونی راه هایی برای دستیابی به سیگارهای الکترونیکی پیدا می کنند. بسیاری از آنها سیگارهای الکترونیکی را به صورت آنلاین خریداری می کنند. یک مطالعه در سال 2015 آزمایش کرد که خرید سیگار الکترونیکی از طریق اینترنت چقدر آسان است. در این مطالعه، افراد زیر سن قانونی 94 درصد از مواقع در تحویل سیگارهای الکترونیکی به آنها موفق بودند.

در حالی که سازمان مقرراتی را صادر کرده است که شرکت‌های سیگار الکترونیکی را ملزم به توقف تولید و فروش محصولات دودزا طعم‌دار (به استثنای منتول و تنباکو) کرده است، بچه‌ها همچنان از این محصولات استفاده می‌کنند. سیگار هنوز به طور گسترده برای خرید در فروشگاه ها و آنلاین موجود است.

ویپینگ در مقابل سیگار

با نوجوان خود صحبت کنید

بسیاری از نوجوانان فکر می کنند سیگارهای الکترونیکی بسیار خنک تر از سیگارهای سنتی هستند. آنها همچنین ممکن است اصرار کنند که شما نمی دانید در مورد چه چیزی صحبت می کنید زیرا احتمالاً سیگارهای الکترونیکی در دوران جوانی شما وجود نداشته است. اما این چیزها نباید شما را منصرف کند. مهم است که در مورد خطرات سیگار کشیدن صحبت کنیم، به ویژه به این دلیل که بیشتر نوجوانان فکر می کنند سیگارهای الکترونیکی سرگرم کننده و بی ضرر هستند.

به دنبال فرصت هایی باشید تا به طور طبیعی موضوع ویپینگ را مطرح کنید. وقتی می بینید که شخصی در حال ویپ کشیدن است یا وقتی از کنار مغازه ای که سیگار الکترونیکی می‌فروشد، رد می شوید، صحبتی را شروع کنید. سوالی مانند “آیا بچه های مدرسه شما ویپ می‌کشند؟”

علامت هایی که نشان می‌دهد نوجوان شما در حال ویپ کشیدن، است

تصور نکنید که نوجوان شما این کار را انجام نمی دهد. بسیاری از دانش‌آموزان خوب، ورزشکاران ستاره‌دار در دوره ای سیگارهای الکترونیکی را امتحان می‌کنند. تشخیص اینکه آیا نوجوان شما ویپ می‌کشد یا نه، دشوار است زیرا بوی آن به اندازه سیگارهای معمولی متمایز نیست. مراقب این نشانه ها باشید.

اگر نوجوان شما ویپ می‌کشد چه باید کرد؟

اگر فکر می کنید نوجوان شما ویپینگ می‌کند، در مورد نگرانی های خود گفتگوی مستقیم با او داشته باشید. همچنین برای صحبت در مورد خطرات ویپ، با یک روانشناس قرار ملاقات بگذارید. گاهی اوقات، نوجوانان از شنیدن هشدارهای صادر شده توسط متخصصان پزشکی بیشتر استقبال می کنند.

ترک سیگار می تواند چالش برانگیز باشد، به خصوص اگر کودک شما قبلاً به نیکوتین اعتیاد داشته باشد. برای راهنمایی در مورد اینکه کدام روش های ترک ممکن است برای نوجوان شما بهتر عمل کند، با یک روانشناس مشورت کنید. برخی از گزینه‌ها عبارت‌اند از کاهش مصرف، ترک کامل، درمان شناختی رفتاری (CBT) و محصولاتی مانند آدامس یا چسب نیکوتین.

سال‌ها تصور می‌شد که اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) چیزی است که فقط جانبازان جنگ آن را تجربه کرده‌اند. اما تحقیقات نشان می دهد که هر رویداد آسیب زا می تواند باعث PTSD شود، از جمله سوء استفاده از قرار ملاقات شخصی و یا آزار و اذیت او.

در واقع، آزار دادن تأثیری پایدار بر قربانیان دارد. آنها اغلب اضطراب، ترس، کابوس، بی خوابی، افسردگی و تعدادی از علائم دیگر را تجربه می کنند. و از آنجایی که قربانیان اغلب احساس آسیب پذیری و ناتوانی در دفاع از خود می کنند، آزار دادن فرد همچنین می تواند منجر به شرایطی مرتبط با استرس مانند PTSD شود. علاوه بر این، تحقیقات اخیر نشان داده است که ارتباط مستقیمی بین آزار دادن و PTSD وجود دارد. PTSD نوعی اختلال اضطرابی است که پس از ضربه ای مانند آزار دیدن و اذیت شدن، رخ می دهد.

PTSD شامل زنده کردن آسیبی در گذشته اغلب از طریق کابوس، تجدید خاطره بد یا افکار مزاحم است. افرادی که PTSD را تجربه می کنند ممکن است از رویدادها، افراد یا مکان های محرک اجتناب کنند تا از خاطرات مزاحم و ناخواسته فرار کنند. این خاطرات اغلب باعث واکنش های عاطفی و یا فیزیکی می شوند. همچنین با توجه به تحقیقات انجام شده، دختران بیشتر از پسران تحت تأثیر PTSD قرار می گیرند. علاوه بر این، استرس تجربه شده از طریق آزار و اذیت شدن لزوماً با توقف آزار، متوقف نمی شود. در نتیجه، PTSD می تواند مدت ها پس از پایان اذیت شدن در زندگی فرد ظاهر شود.

PTSD در کودکان

در حالی که علائم PTSD در بزرگسالان و کودکان مشابه است، چند چیز متفاوت است. این تفاوت‌ها به ویژه اگر احساس می‌کنید فرزندتان ممکن است دچار PTSD باشد، قابل توجه است. در ادامه به تفکیک گروه سنی از آنچه کودکان مبتلا به PTSD ممکن است تجربه کنند، آورده شده است.

چگونه می توانید کمک کنید

برای بسیاری از کودکان، علائم PTSD پس از چند ماه خود به خود از بین می روند. یکی از بهترین راه‌ها برای کمک به فرزندتان برای غلبه بر آزار و اذیت و مقابله با علائم PTSD این است که به عملکرد کودک خود توجه کنید. مراقب علائم مسائلی مانند مشکلات خواب، عصبانیت و دوری از افراد یا مکان های خاص باشید.

اگر علائم فرزندتان بهبود نمی‌یابد، ممکن است نیاز به کمک برخی افراد داشته باشید. از پزشک اطفال خود بخواهید که شما را به یک ارائه دهنده سلامت روان که PTSD را در کودکان درمان کرده است ارجاع دهد.

با مشاور ملاقات کنید و بپرسید که چگونه PTSD درمان می شود. بپرسید که درمانگر چگونه با PTSD رفتار می کند. به راحتی با چندین مشاور ملاقات کنید تا زمانی که فردی را پیدا کنید که به شما و فرزندتان احساس راحتی کند.