چگونه آزار و اذیت می تواند منجر به اختلال PTSD در کودکان شود
سالها تصور میشد که اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) چیزی است که فقط جانبازان جنگ آن را تجربه کردهاند. اما تحقیقات نشان می دهد که هر رویداد آسیب زا می تواند باعث PTSD شود، از جمله سوء استفاده از قرار ملاقات شخصی و یا آزار و اذیت او.
در واقع، آزار دادن تأثیری پایدار بر قربانیان دارد. آنها اغلب اضطراب، ترس، کابوس، بی خوابی، افسردگی و تعدادی از علائم دیگر را تجربه می کنند. و از آنجایی که قربانیان اغلب احساس آسیب پذیری و ناتوانی در دفاع از خود می کنند، آزار دادن فرد همچنین می تواند منجر به شرایطی مرتبط با استرس مانند PTSD شود. علاوه بر این، تحقیقات اخیر نشان داده است که ارتباط مستقیمی بین آزار دادن و PTSD وجود دارد. PTSD نوعی اختلال اضطرابی است که پس از ضربه ای مانند آزار دیدن و اذیت شدن، رخ می دهد.
PTSD شامل زنده کردن آسیبی در گذشته اغلب از طریق کابوس، تجدید خاطره بد یا افکار مزاحم است. افرادی که PTSD را تجربه می کنند ممکن است از رویدادها، افراد یا مکان های محرک اجتناب کنند تا از خاطرات مزاحم و ناخواسته فرار کنند. این خاطرات اغلب باعث واکنش های عاطفی و یا فیزیکی می شوند. همچنین با توجه به تحقیقات انجام شده، دختران بیشتر از پسران تحت تأثیر PTSD قرار می گیرند. علاوه بر این، استرس تجربه شده از طریق آزار و اذیت شدن لزوماً با توقف آزار، متوقف نمی شود. در نتیجه، PTSD می تواند مدت ها پس از پایان اذیت شدن در زندگی فرد ظاهر شود.
محتوا
PTSD در کودکان
در حالی که علائم PTSD در بزرگسالان و کودکان مشابه است، چند چیز متفاوت است. این تفاوتها به ویژه اگر احساس میکنید فرزندتان ممکن است دچار PTSD باشد، قابل توجه است. در ادامه به تفکیک گروه سنی از آنچه کودکان مبتلا به PTSD ممکن است تجربه کنند، آورده شده است.
کودکان در سنین (5 تا 12 سال)
کودکان معمولاً مانند بزرگسالان مبتلا به PTSD، تجدید خاطره یا مشکلی در یادآوری بخشهایی از آسیب دیدن را ندارند. اما، آنها ممکن است رویدادهای آزار و اذیت را در ترتیب اشتباهی قرار دهند. بچه ها همچنین ممکن است باور کنند که نشانه هایی وجود دارد که آزار و اذیت قرار است اتفاق بیفتد. در نتیجه، آنها معتقدند که اگر توجه کنند می توانند از مسائل آتی اذیت شدن اجتناب کنند. همچنین این باور می تواند باعث شود هوشیاری آنان افزایش یابد.
گاهی اوقات بچهها در بازی خود نشانههایی از PTSD را نشان میدهند. برای مثال، ممکن است در حین بازی بارها و بارها بخشی از ضربه را تکرار کنند. در حالی که آنها ممکن است برای غلبه بر آنچه تجربه کردهاند یا درک آن به این شیوه بازی کنند، در کاهش ناراحتی خود موفق نخواهند بود. متأسفانه این نوع بازی به ندرت از نگرانی آنها می کاهد. همچنین ممکن است کودکان بخش هایی از آسیب را که تجربه کردهاند، در زندگی روزمره خود جای دهند. به عنوان مثال، یک کودک ممکن است چوب بیسبال را برای محافظت به مدرسه حمل کند، به خصوص اگر یک شخص او را در مدرسه اذیت و تهدید کند.
نوجوانان (سنین 12 تا 18)
از آنجایی که نوجوانان به بزرگسالی نزدیک می شوند، برخی از علائم PTSD در نوجوانان شبیه بزرگسالان می شود. به عنوان مثال، آنها ممکن است افکار یا خاطرات ناراحت کننده، کابوس های مکرر، تجدید خاطره ها و احساسات شدید پریشانی را در هنگام یادآوری رویداد داشته باشند. علاوه بر این، حتی اگر کودکان ممکن است با افکار تجربیات دردناک آزاردهنده باشند، این بدان معنا نیست که آنها به راحتی قابل مشاهده هستند. در واقع، بچه ها اغلب در سکوت رنج می برند.
علاوه بر PTSD، کودکان و نوجوانان اغلب اثرات دیگری از اذیت شدن از جمله ترس، نگرانی، غم، عصبانیت، تنهایی، پایین آوردن ارزش خود، ناتوانی در اعتماد به دیگران، افسردگی و گاهی اوقات حتی ممکن است نوجوانان افکار خودکشی را داشته باشند. مداخله زودهنگام در یک موقعیت آسیب زا بهترین راه برای کاهش احتمال عواقب طولانی مدت آن است. مطمئن شوید که نشانههای آزار و اذیت را میشناسید، زیرا برخی از بچهها هرگز این تجربه را برای والدین خود ذکر نمیکنند
چگونه می توانید کمک کنید
برای بسیاری از کودکان، علائم PTSD پس از چند ماه خود به خود از بین می روند. یکی از بهترین راهها برای کمک به فرزندتان برای غلبه بر آزار و اذیت و مقابله با علائم PTSD این است که به عملکرد کودک خود توجه کنید. مراقب علائم مسائلی مانند مشکلات خواب، عصبانیت و دوری از افراد یا مکان های خاص باشید.
اگر علائم فرزندتان بهبود نمییابد، ممکن است نیاز به کمک برخی افراد داشته باشید. از پزشک اطفال خود بخواهید که شما را به یک ارائه دهنده سلامت روان که PTSD را در کودکان درمان کرده است ارجاع دهد.
بیشتر بخوانید: افسردگی در کودکان
با مشاور ملاقات کنید و بپرسید که چگونه PTSD درمان می شود. بپرسید که درمانگر چگونه با PTSD رفتار می کند. به راحتی با چندین مشاور ملاقات کنید تا زمانی که فردی را پیدا کنید که به شما و فرزندتان احساس راحتی کند.
